ارزیابی مولفه ها و شاخص های پایداری اجتماعی تبیین کننده معماری بومی در ایران

پایداری اجتماعی به عنوان یکی از سه بعد اساسی در توسعۀ پایدار، در معماری بومی مورد توجه قرار دارد. بنابراین می توان گفت رسیدن به پایداری اجتماعی در معماری بومی، در درجۀ اول نیازمند شناخت شاخص های موثر بر آن است. این مقاله با هدف شناسایی شاخص های پایداری اجتماعی به دنبال تاثیر این شاخص ها بر معماری بومی می باشد. در روش تحقیق، در بخش نظری با ابزار مطالعات کتابخانه ای و به روش تحلیلی-توصیفی و در بخش عملی نیز با تهیه پرسشنامه، چارچوب نظری مذکور در رابطه با معماری بومی ایران، از طریق روش (ahp) شاخص ها وزن دهی شده و سپس برای تعیین تاثیرگذاری آن ها بر معماری بومی از ماتریس تصمیم گیری استفاده شده است. یافته ها و نتایج حاصل نشان می دهد که شاخص های طراحی فضاهای بومی، شیوه های بومی مدیریت زیست محیطی و گفتگوی بین فرهنگی بیشترین تاثیر و شاخص های آگاهی از محیط فیزیکی، آگاهی از فعالیت انسان بر محیط و توانایی انجام اقدامات برای مشکلات کمترین تاثیر را بر معماری بومی در ایران دارند.