جست‌وجوی معنا و مفهوم فرم در معماری بومی

در معماری بومی، فرم از نهایت سادگی، کمال و جمال برخوردار است. این امر زمانی روی می‌دهد که انسان به سرشت طبیعت رجوع نموده است. در نتیجه فرم با جوهر خود در انطباق است، هر چیز همان‌طور که هست بر مبنای شعور و روان خود و سازگار با کیفیات درونی و ویژگی ذاتی خود، به گونه‌ای شکل‌گرفته است که ارزش‌های درون خود را به طور کامل بیان کند. در جست‌جوی معنای فرم در معماری بومی، در این مقاله در مقام گردآوری داده‌ها از روش اسنادی کتابخانه‌ای و در مقام تحلیل داده‌ها از ترکیبی از روش‌های کیفی و استدلال منطقی استفاده شده است. این تحقیق نشان می‌دهد سرشت فرم موجودیتی قابل ادراک است، به حوزة عواطف انسان متعلق است و به کیفیت انسانی و عمیق در فرم نسبت داده می‌شود که با ویژگی‌هایی مانند خلوص، سادگی، زنده‌بودن، کامل‌بودن، منحصربودن، ضرورت، و دیگر خواست‌ها و نیازهای طبیعی انسان گره‌ خورده است.