تاکید بر معماری زمینه گرایی در بستر فرهنگ

معماری مقوله ای فرهنگی است و محتملا بی ارتباط با گذشته نیست. ساخت و سازهای دهه های اخیر ‏بدون در نظر گرفتن ارزش های فرهنگی و بومی، چهره شهر را برای ساکنین بیگانه نموده است. ساختمان ‏ها با اشکال متنوع و بدون در نظر گرفتن بافت پیرامونی، از زمین سر بیرون می آورند. به طوریکه نمی ‏توان رابطه معناداری مابین ساختمان های جدید و بناهای با ارزش قدیمی و معماری بومی آن منطقه ‏برقرار نمود‎.زمینه گرایی روشی است که به تعامل سایت، معماری و زمینه می پردازد. معماران زمینه گرا سعی دارند، نکات مثبت هرسایت را پیدا و درطرح خود استفاده کنند. درمعماری زمینه گرا هر بنایی براساس زمینه های فرهنگی ، اجتماعی، تاریخی و کالبدی، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان در نتیجه طراحی و اجرا می گردد و ساختمان عضوی همخوان و هماهنگی در مسیر خود خواهد بود.این مقاله با رویکرد توصیفی تحلیلی در پی آن است تا بتواند چگونگی طراحی فضای معماری را در یک بستر فرهنگی مورد بررسی قرار دهد. برای نیل به این منظور نشان می دهیم که حاصل طراحی براساس معماری زمینه گرا (زمینه گرای اقلیمی) برای خلق محیط مطلوب تر، شناخت و آگاهی بیشتر و درکی عمیق تر نسبت به زمینه است