نقش فضاهای فرهنگی در ارتقای تعاملات اجتماعی کودکان با تاکید بر حس تعلق به مکان

دوران کودکی یکی از دوره‌های سنی مهم است و بسیاری از ویژگی‌های رفتاری تحت تاثیر تجربیات سال‌های اول زندگی است. در این دوران محیط در عمل و یادگیری طی عمل نقشی محوری دارد. چرا که کودکان در جریان حضور در فضای عمومی و همراهی با همسالان خود بسیاری از مقتضیات زندگی مانند رفتارهای اجتماعی را می‌آموزند. بنابراین ضرورت ایجاد محیط‌های مخصوص آنان امری بدیهی تلقی می‌گردد. هدف از مقاله حاضر، ایجاد احساس تعلق به مکان در کودکان و در نتیجه ارتقای تعاملات اجتماعی آن‌هامی‌باشد. روش تحقیق این پژوهش بنا به ماهیت، موضوع و اهدافی که برای آن در نظر گرفته شده است، از نوع توصیفی- تحلیلی و کیفی می‌باشد.با توجه به بررسی‌های بعمل آمده، مشاهده می‌شود وجود عوامل کالبدی و فعالیتی مناسب به عنوان عوامل اصلی پشتیبانی کننده حضور و ماندگاری کودکان در فضا و در نهایت امکان برخوردهای رودرو افزایش یافته و تعاملات اجتماعی شکل می‌گیرد.