ساخت مدل مفهومی اکوسیستم نوآوری شرکت‌های ‌دانش‌بنیان خراسان‌رضوی با تاکید بر تاب‌آوری

اکوسیستم نوآوری، شبکه‌ای از بازیگران با وابستگی متقابل است که منابع یا قابلیت‌های تخصصی اما مکمل را با یکدیگر ترکیب نموده‌ و هدف خلق ارزش مشترک و کسب درآمد از ارزش مشترک را دنبال می‌کند. بی‌شک در محیط‌های عدم قطعیت امروزی برای ایجاد روابط بلندمدت و پایدار، اکوسیستم‌ها باید به سوی تاب‌آوری حرکت کنند. متدولوژی و روش این پژوهش از نوع اکتشافی و توصیفی بوده و تلاش دارد تا مدل مفهومی برای اکوسیستم نوآوری تاب‌آور در شرکت‌های دانش‌بنیان خراسان رضوی، با توجه به پیشینه و ادبیات اکوسیستم نوآوری در دنیا ترسیم نماید. در این پژوهش از تحلیل کیفی محتوا و مصاحبه‍‌های عمیق مدیران شرکت‌های دانش‌بنیان استفاده شده است.یافته‌ها حاکی از آن است که این شرکت‌های دانش‌بنیان در بخش‌های منابع انسانی، فاقد مهارت‌های فنی اند. همچنین تنها نهاد حمایتی و تسهیلگر در استان، صندوق پژوهش و فناوری است. بنابراین نیاز به تربیت شرکت‌های کارگزار، احساس می‌شود. همچنین لازم است فرهنگ تصمیم‌گیری و ارتباط مشارکتی میان شرکت‌های دانش‌بنیان و سایر نهادهای حامی تقویت شود. علاوه براین لزوم نهادینه شدن، استفاده از نوآوری برای کاهش عدم قطعیت‌های محیطی، از دیگر نتایج این تحقیق بوده است.آنچه مسلم است این است که این اکوسیستم و متعاقب آن، فرهنگ نوآوری در حال شکل‌گیری است. لذا برای عملکرد مطلوب در شرایط بحران، باید همه این بازیگران نقش خود را در اکوسیستم به درستی ایفا کنند. محققان معتقدند که تنها زمانی اکوسیستم‌ها می‌توانند به سمت تاب‌آوری حرکت کنند و شاخص‌های ایستا و پویای اشاره شده را داشته باشند که بتوانند بحران‌ها را به مسئله نوآوری تبدیل کنند.