آسیب شناسی همگرایی در شکل گیری تمدن نوین اسلامی

امت اسلامی در طول تاریخ در قلمرو تمدن اسلامی در کنار هم زندگی همگرایانه و مسالمت آمیزی داشتند و حتی غیر مسلمانان از رحمت اسلام و مسلمین در آرامش به سر می بردند. در قلمرو این تمدن، اصل مساوات در میان مسلمانان و اصل تسامح دینی یا همزیستی مسالمت آمیز انسان ها در میان بشریت حاکم بود، از همین جهت دارای اقتدار کامل بودند و جهان بشریت را رهبری می کردند و قدرتمندترین لشکر جهان در مقابل لشکر مسلمانان توان جنگ و رویارویی را نداشت، اما بعد از انقلاب فرانسه و جدایی دین از سیاست، طرح پارچه پارچه سازی ملت های یکپارچه ریخته شد و این طرح اروپایان را به ملت های جداگانه و دشمن یکدیگر مبدل ساخت، با تاسی از آن، صهیونیست ها طرح بی-اتفاقی و جنگ های داخلی در کشورهای اسلامی را ریختند، که در نتیجه سبب سقوط تمدن اسلامی و حکومت جهانی اسلام گردید و به نام های مختلف، اختلافات بین الکشوری را در میان مسلمانان ترویج دادند، که ادامه یافتن چنین حالتی آسیب بزرگی به دسیابی دوباره به تمدن جهانی و مقتدر اسلامی شمرده شده و بنابر ضرورت وجود حکومت اسلامی، پژوهش در این مورد نیز مهم و یک ضرورت پنداشته شده است، لذا پرسش اساسی که در این زمینه مطرح شده این است که «آسیب شناسی همگرایی در شکل گیری تمدن نوین اسلامی چیست؟» این پژوهش با بهره گیری از روش تحلیلی- توصیفی و با بکارگیری روش کتابخانه ای- اسنادی در پاسخ به این پرسش پرداخته و یافته های تحقیق نشان داده است که مواردِ همچون: ملت گرایی، فرقه گرایی و تعصبات سیاسی به ویژه حزب گرایی از پدیده هایی اند که یکپارچگی امت اسلامی را از بین برده و آن ها را به کشورهای ملت گرا، امت فرقه گرا و برتری جو مبدل ساخته و باعث حالت رقت بار و بی اتفاقی میان امت اسلامی شده و آن ها به نام های قوم، نژاد، زبان، مذهب و ایدئولوژی سیاسی به جان یکدیگر افتادند. در نتیجه شناسایی آسیب ها و بازگشت آن ها به همگرایی، بستر مناسبی برای شکل گیری تمدن نوین اسلامی شمرده شده است