بررسی اصول و مبانی وحدت امة مسلمه

بی‌گمان نخستین منادی وحدت و تقریب میان مذاهب اسلامی و به طور کلی امت اسلامی قرآن کریم است. در مجموع، قرآن در بیش از 50 آیه به موضوع وحدت، اختلاف و روشهای پیش‌گیری از آن و چگونگی ایجاد اتحاد اشاره می‌کند که بیانگر اهمیت این موضوع از منظر قرآن می‌باشد. همچنان پیامبر گرامی اسلام(ص) همواره در آموزشها و تعالیم عالیه ای خود و حتی در عملکرد خود نیز، در جهت نفی تفرقه و اختلاف و تحکیم پایه‌های وحدت و انسجام اسلامی و همچنین جهت برقراری اخوت و همدلی و همبستگی میان مسلمانان و تفاهم با غیرمسلمانانِ غیرمعارض از اهل کتاب و غیره نیز گام برداشته و تلاشهای فراوانی کرده است. در حالی که به صراحت از جانب خداوند حکیم آیات و رهنمودهایی برای تحقق این اصل اساسی و حیات‌بخش در میان امت اسلامی نازل شده است، وهمچنان با ظهور اسلام، جرقه های اولیه ی تمدن اسلامی زده شد که با تاسیس حکومت اسلامی توسط حضرت محمد(ص) شکل رسمی به خود گرفت. این تمدن تا اواسط دوره ی امپراطوری عثمانی، علی رغم اختلافات و فراز و نشیب ها روزگار درخشانی را پشت سر گذاشته بود.اما فروپاشی این امپراطوری، آغازگر فرایندی شد که پروسه ی تمدن اسلامی را با زوال روبرو ساخت. پس از انقلاب اسلامی ایران در سال 1357 و گسترش بیداری اسلامی متعاقب آن که تا امروز نیز ادامه دارد؛ وحدت واراده ی مسلمانان در جهت تاسیس تمدن اسلامی برانگیخته شده است. با این وجود، عوامل ساختاری و ماهیتی خاصی وجود دارد که ساخت تمدن نوین اسلامی را به تعویق انداخته است. در پهلوی مبانی و راهکارهای نظری وحدت اسلامی، از لحاظ عملی نیز به طرح واره کارهای خوبی در تمدن نوین اسلامی می توان دست یافت. مانند: عدم جدایی دین از سیاست، لزوم حکومت اسلامی واجرای قوانین الهی، ضرورت وجود رهبر جامع الشرایط در کشورهای اسلامی، بکارگیری نخبه گان علمی،سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، مشارکت مردمی درتحقق تمدن نوین اسلامی، جمع آوری میراث بزرگ تمدنی اسلام و ایجاد تغییرات در شیوه های آموزشی و منابعی درسی در مدارس و دانشگاه ها ی اسلامی؛ شناسایی علل درونی و بیرونی اختلافات و غیره می باشد.