ارزیابیِ دیدگاه انتقادی لوئیس پویمن در باب نسبی‌گرایی اخلاقیِ ذهنی و قراردادی

لوئیس پویمن فیلسوف آمریکایی معاصر درآثارخود از زوایای مختلف به نقد و بررسی نسبی‌گرایی اخلاقی پرداخته است. در این مقاله با روشن ساختن مواضع و صورت بندیِ استدلال های وی سعی در ارزیابی دیدگاه انتقادی او در باب نسبی‌گرایی اخلاقی «ذهنی» و «قراردادی» داریم. در نظر پویمن تعارضی آشکار میان مفهوم بنیادین اخلاق و نسبی‌گرایی اخلاقی وجود دارد. نسبی‌گرایی ذهنی ما را به ورطه فردگرایی افراطی و زیبایی شناسیِ سلیقه ای فرو می‌غلطاند. نسبی‌گرایی قراردادی نیز در حل و فصل نمودن مناسبِ مشکلاتی مانند تعریف فرهنگ، اجتماع و پاره ای دیگر از انتقادات با شکست مواجه می‌شود. پویمن با تحلیلی دقیق، دو عنصر تنوع و وابستگی را که دو مدعا اصلی نسبی‌گرایی قراردادی اند به چالش کشیده و نارسایی های آن را آشکار می‌سازد. وی در نهایت پس از بررسی نسبی‌گرایی اخلاقی در دو شاخه مهم آن و ارزیابی جانانه استدلال‌ها و گزاره های نسبی گرایان، به این نتیجه می‌رسد که نسبی‌گرایی در قرائت های مختلف خود قابل دفاع نیست و در نتیجه باید به اخلاقی عینی که ساختاری منسجم و بارز داشته باشد پناه برد.

assessment of lewis pojman’s critical view of subjective and conventional ethical relativism

contemporary american philosopher louis pojman has critiqued ethical relativism in his work from various angles. in this article, we try to evaluate his critical view of subjective and conventional ethical relativism by clarifying his positions and formulating his arguments. for pojman, there is a clear conflict between the fundamental concept of morality and ethical relativism. subjective relativism plunges us into the abyss of extreme individualism and the aesthetics of taste. conventional relativism also fails to properly address problems such as the definition of culture, society, and some other criticisms. with a detailed analysis, pojman challenges the two elements of diversity and dependence, which are the two main claims of conventional relativism, and reveals its shortcomings. finally, after examining ethical relativism in its two important branches and thoroughly evaluating the arguments and propositions of relativists, he concludes that relativism is not defensible in its various readings. as a result, one must resort to objective morality that has a coherent and clear structure.