فهم تجارب زیسته منجر شده به حمایت از کنش تک‌فرزندی در بین خانواده‌ها ( مطالعه موردی خانواده‌های تک‌فرزند شهر اهواز)

این مقاله درصدد است با توجه به رویکرد تفسیرگرایی به بررسی بخشی از کنش تک‌فرزندی خانواده‌ها که در ارتباط با تجارب زیسته زوج‌ها شکل گرفته را مورد کاوش قرار دهد. روش‌شناسی پژوهش، کیفی است و از روش نظریه بنیادی برای انجام عملیات تحقیق استفاده شده است. داده‌های کیفی در این مطالعه با استفاده از تکنیک مصاحبه عمیق گردآوری شده اند. جهت تجزیه‌وتحلیل اطلاعات و ارائه نظریه نهایی از روش نظریه بنیادی استفاده شده است. بر اساس روش نمونه‌گیری هدفمند و نیز معیار اشباع نظری، نوزده خانواده تک‌فرزند شهر اهواز انتخاب و در این مطالعه شرکت کردند و تجارب آن‌ها در مورد انتخاب تک‌فرزندی مورد کاوش و تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. یافته‌های به‌دست‌آمده با استفاده از روش نظریه بنیادی به این شرح است که تجارب زیسته بیانگر تجربیاتی که مشارکت‌کنندگان در طول زندگی داشته‌اند؛ بخشی از این تجربیات به دوران کودکی و جوانی مشارکت‌کنندگان در خانه پدری برمی‌گردد و بخش دیگر مربوط به بعد از ازدواج و زندگی متاهلی آن‌ها است. این تجربیات در یک فرایند منجر به تک‌فرزندی خانواده‌ها شده است. تجارب زیسته مشارکت‌کنندگان دارای پنج مقوله اصلی «تجربه‌های ناخوشایند از خانواده پرجمعیت»، «تجربه شرایط نامساعد قبل از ازدواج»، «تجارب تلخ از بارداری و زایمان»، «بسط گفتمان کم‌فرزند آوری» و «تجارب تلخ از فرزند داری» است. نظریه زمینه‌ای حاصله، در قالب یک مدل پارادایمی شامل سه بعد شرایط، تعاملات و پیامدها ارائه شده است.