بررسی تطبیقی جایگاه میانجی گری اختلافات ورزشی در نظام های حقوقی ایران و انگلستان با تاکید بر رویه دادگاه عالی داوری اختلافات ورزشی

با توجه به اهمیت ورزش در بافت و ساختار جوامع مختلف و سرمایه گذاری های عمده ای که دولت ها و بازیگران غیردولتی بر روی این بخش انجام داده اند، همواره یکی از موضوعاتی که مورد نظر بوده است طرق حل و فصل اختلافات ورزشی بوده است. در این بین، نظام حقوق میانجی گری اختلافات ورزشی با توجه به مزایای مختلفی که دارد از جمله سرعت در رسیدگی، در نظام های حقوقی مختلف از جمله ایران و انگلستان از مقبولیت بیشتری برخوردار می باشد. این تحقیق که با رویکرد توصیفی – تحلیلی صورت گرفته است با استفاده از منابع موجود قانونی میانجی گری اختلافات ورزشی هم در نظام حقوقی ایران و هم در نظام حقوقی انگلستان و هم در نظام داوری دادگاه عالی داوری اختلافات ورزشی به دنبال پاسخ به این پرسش اصلی است که چه تفاوت هایی میان ساختار و ماهیت نظام داوری اختلافات ورزشی در نظام حقوقی ایران و انگلستان وجود دارد ؟ ثانیا میانجی گری اختلافات ورزشی در سطح دیوان داوری اختلافات ورزشی تا چه میزانی بر فرآیند میانجی گری اختلافات ورزشی در نظام حقوقی داوری اختلافات ورزشی ایران تاثیرگذار بوده است ؟ نظام حقوقی انگلستان با توجه به رویکرد غیرحاکمیتی به مقوله اختلافات ورزشی، در این بین توسعه نظام داوری اختلافات ورزشی را به طور عمده تر مورد لحاظ قرار داده است . متاسفانه در جمهوری اسلامی ایران قانون خاصی در زمینه داوری اختلافات ورزشی به تصویب نرسیده است و در نتیجه ساختاری که بتوان این نوع اختلافات را از طریق نهادی منسجم و کارآمد به صورت تخصصی حل نمود نیز موجود نیست. هرچند در این زمینه پیشنهادهایی نظیر حکمیت داوری اختلافات ورزشی در نظام حقوقی ایران داده شده است. در نظام حقوقی میانجی گری اختلافات ورزشی انگلستان، حل و فصل اختلافات به صورت الزامی به نهادهای حل و فصل اختلافات غیرقضایی تفویض شده است برای نمونه قانون ورزش های آماتور، وزرشکاران آماتور و غیرحرفه ای را ملزم نموده است تا اختلافات ورزشی را از طریق رجوع به داوری حل و فصل نمایند . این در حالی است که داوری اجباری اختلافات ورزشی در نظام حقوقی ایران مورد پذیرش قرار نگرفته است.