بررسی جایگاه داوری اختلافات ورزشی در نظام حقوقی ایران

داوری در ورزش را می توان به دو بخش کاملا مجزا از هم تفکیک نمود. در بخش نخست، داوری فنی در رشته های ورزشی است که مربوط به نظامات خاص آن رشته ورزشی بوده و داوری میدانی خوانده می شود . اما نوع دیگری از داوری و قضاوت در بطن امورات ورزشی وجود دارد که نوعی داوری اداری بوده و دارای مقررات، تنبیهات و مجازات هایی نظیر سایر مراجع قضاوتی اداری است . به عبارت دیگر، قوانین ورزشی را می توان به دو گروه تقسیم نمود. گروهی که به قواعد بازی ها اختصاص دارد و گروهی که مراقبت ها و احتیاط های ویژه ای را به بازیکنان تحمیل می نماید و هدف از آن ، تامین ایمنی و پرهیز از خشونت در بازی های ورزشی است. رجوع به داوری اختلافات ورزشی از یک جهت دیگر نیز دارای اهمیت می باشد و آن این که دولت در رایج ترین مفهومی که از آن متبادر می شود، یعنی مجموعه هیئت حاکمه و کارگزاران عمومی. با همه اهمیت و جایگاه ویژه ای که دارد و نقشی که میتواند در جهت تامین رفاه، توسعه، عدالت گستری، تضمین حقوق و آزادی ها و رفع نیازمندی های مردم داشته باشد با توجه به ماهیت و خصلت طبیعی قدرت، همواره در معرض خودکامگی، تمایل به مطلقیت و گریز از پاسخگویی است. این نگرانی، آنگاه جدی تر می شود که به یاد آوریم، دولت ها دارای همه ابزارهای لازم برای تحمیل اراده و خواست خودبر مردم، با به کار گیری انواع ابزارهای اجبار آمیز و حتی تحمل پذیر کردن و طبیعی جلوه دادن آن، با استفاده از انواع رسانه های در اختیار خود، می باشند. در نقابل، این مردم هستند که از کمترین توان و امکان، برای وادار کردن دولت به پاسخگویی و مهار آن، برخوردار هستند.