انقلاب اسلامی و ظرفیت های نظام سازی وتمدن سازی

امام خمینی(ره) فقیه وفیلسوف ومفسر بزرگ بود که با بهره گیری از معارف بلند قرآنی وبا استفاده از مبانی حکمت متعالیه توانست فلسفه سیاسی جدید در مقابل فلسفه سیاسی شرق وغرب در عصر حاضر را ارائه دهد و با تعریفی که از سیاست وقدرت بر اساس مبانی توحیدی داشت موفق شد الگوی جدید حکمرانی ارائه دهد که الگوهای سیاسی رایج در شرق وغرب را به چالش بکشد .انقلاب اسلامی اولین تجربه موفق نظام سیاسی در تاریخ شیعه پس از صدر اسلام بود که زمینه آن با نظریه پردازی فقهاء سیاسی در مورد ولایت فقیه از زمان مرحوم شیخ مفید آغاز می شود وبا طی مراحل تکاملی به عصر حاضر می رسد که امام خمینی این نظریه را در قالب ولایت مطلقه فقیه به عنوان تئوری سیاسی نظام جدید به جهانیان ارائه می کنندواز ظرفیت های فقه سیاسی شیعه که شامل «جامعیّت و انعطاف پذیری و توجه به حجیّت سیره عقلا ء » بود برای نظام سازی پس از انقلاب اسلامی استفاده نماید .البته شکل گیری نظام سیاسی اسلامی نیازمند تحول ژرف واساسی در فقه است وآن گذار از فقه سنتی به فقه حکومتی ونظام ساز است. فقه حکومتی است که ظرفیت وتوان تمدن سازی را دارد. واز نقش نظاره گری تمدن های موجود که یک نقش انفعالی است خارج می شود .غفلت از فقه حکومتی ریشه تمام اشکالاتی است که به رابطه فقه وتمدن وارد شده است . البته تحقق فقه حکومتی نیز خود وامدار نظام سازی است که زمینه گسترش ابعاد فقه را در سطوح مختلف جامعه فراهم می کند وقتی نگاه بلند امام خمینی (ره) را به فقه ومقوله اجتهاد می بینیم به خوبی در می یابیم که ایشان با این فهم عمیق از فقه توانست نظام سازی کرده وبه تمدن سازی وارد شود. ایشان فقه را به اداره جامعه تعریف می کند وگستره آن را از گهواره تا گور می داند . هنر ممتاز امام خمینی (ره) این بود که با برپایی بزرگترین انقلاب مردمی جهان معاصر که مبتنی بر باورهای دینی واهداف ارزشی بود ضمن بازخوانی اسلام در عصر جدید آن را به عنوان یک قدرت تعیین کننده در جهان مطرح و ظرفیت ممتاز فقه سیاسی اسلامی در تمدن سازی برپایه اندیشه توحیدی را به رخ تمدن مادی غرب کشید. تمدن اسلامی از نگاه شیعی بر سه بنیان فکری؛ خدامحوری، نصّ محوری وعقل محوری استوار است و ویژگی هایی چون معنویت گرایی، عدالت گرایی، آزاداندیشی، عقل گرایی و دانش ترویجی، آن را از سایر تمدن ها ممتاز می کند.