تحول امنیت شغلی کارگران پس از انقلاب اسلامی

امنیت شغلی به معنای مطمئن بودن از استمرار رابطه شغلی و استخدامی یکی از موضوعات مهم حقوق کار است. امنیت شغلی نه تنها تضمین کننده شغل کارگر است بلکه تضمین کننده درآمد او و خانواده اش، تامین کننده آرامش روحی و روانی کارگر و اعضای خانواده‌اش نیز هست. با توجه به اهمیت امنیت شغلی در زندگی فردی و خانوادگی کارگر، در قوانین کار سعی می‌شود تدابیری برای حمایت از امنیت شغلی کارگر اتخاذ شد. در ایران قبل از انقلاب اسلامی، آخرین قانون کار مصوب 1337 بود. پس از انقلاب اسلامی و پس از چند سال بحث و بررسی در نهایت در سال 1369 قانون جدید کار به تصویب رسید. هدف این مقاله بررسی امنیت شغلی کارگران در قانون کار پس از انقلاب اسلامی و تحولات آن نسبت به قانون کار قبل از انقلاب بوده است. روش تحقیق توصیفی، تاریخی و کیفی است و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای است. یافته‌های پژوهش نشان دهنده پیش بینی تدابیر جدید در قانون کار 1369 در حمایت از امنیت شغلی کارگران است که تعلیق قرارداد کار، غیر قابل فسخ بودن قراردادهای موقت و کار معین، محدودیت کارفرما در اخراج کارگر، در زمره مهم ترین موارد محسوبمی‌شوند. حاصل اینکه قانون کار 1369 گامهای جدی در تقویت امنیت شغلی کارگران برداشته است و از این حیث کامل تر از قانون کار 1337 است.