سنخ یابی محدودیت ها و امکانات مراودات انرژی محور ترکیه و جمهوری اسلامی ایران، نقش میادین خلیج فارس

منابع غنی هیدروکربنی، و به ویژه گاز طبیعی، باعث اهمیت روزافزون کشور های منطقه خلیج فارس گردیده است. جمهوری اسلامی ایران نیز، به عنوان یکی از مهم ترین تولید کنندگان نفت و گاز، از بخش های خشکی و دریایی خلیج فارس می باشد. بر همین اساس، تولید گاز طبیعی از منطقه خلیج فارس(میدان گازی پارس جنوبی)، ترکیه را به دلیل نیاز خود به مصرف انرژی، و نزدیکی جغرافیایی، برای دریافت گاز تولیدی این منطقه، از طریق ایران، ترغیب نمود. مبتنی بر این موارد، خط لوله گاز تبریز-ﺁنکارا، به عنوان نوعی همکاری کارکردی، میان دو کشور شکل گرفت. از آن روی که میزان و چگونگی تداوم یا عدم تداوم صادرات انرژِی (گاز) تولیدی منطقه خلیج فارس، از سوی ایران به ترکیه، شایان توجه می باشد، هدف این پژوهش، بررسی محدودیت ها و امکانات همکاری دو کشور خواهد بود. بر این اساس پرسش پژوهش حاضر مبتنی بر مفروضات مورد بحث، اینگونه مطرح می گردد که: محدودیت های مسیر انتقال گاز ایران به ترکیه(مبتنی بر منابع منطقه خلیج فارس)، در چه حوزه هایی قابل به تحلیل می باشد؟ یافته های تحقیق، حاکی از آن اند که محدودیت های مسیر انتقال گاز ایران به ترکیه(مبتنی بر منابع منطقه خلیج فارس)، در دو حوزه غیر فنی و فنی، قابل به تحلیل می باشد. در حوزه غیر فنی، تحریم های حقوقی یکجانبه علیه ایران، عدم ثبات امنیتی در صادرات گاز، و در حوزه محدودیت های فنی، موانعی پیرامون سرمایه گذاری در توسعه خط لوله انتقالی، عملکرد این خط لوله را تحت تاثیر قرار می دهد.