تحول تقسیمات کشوری و پایداری جمعیت و فعالیت در نظام فضایی سکونتگاه های روستایی و شهری استان سیستان و بلوچستان (ناحیه مکران)

یکی از اهداف اساسی در راستای مدیریت آسان تر سرزمین، مبحث تقسیمات سیاسی -اداری است که به تقسیم کردن سرزمین به واحدها و اجزای کوچکتر گفته می شود که با هدف نقش پذیری و تاثیرگذاری در ابعاد مدیریتی، امنیتی، برنامه ریزی و توسعه­ای دنبال می شود. پژوهش حاضر در پی شناخت نقش تحولات تقسیمات کشوری در دو دهه اخیر در نظام فضایی سکونتگاه های انسانی (شهر و روستا) در استان سیستان و بلوچستان با تاکید بر دو شاخص مهم جمعیت و فعالیت است. روش مطالعه این پژوهش با توجه به ویژگی های خاص آن تحلیلی – توصیفی و مبتنی برتحلیل داده های رسمی مرکز آمار ایران است. روند تحولات تقسیمات کشوری در محدوده استان سیستان و بلوچستان(مکران) با شاخص متعدد جمعیتی نظیر تعداد جمعیت و خانوار، سطح کیفی جمعیت نظیر میزان سواد، میزان فعالیت در دوره های متعدد زمانی مورد ارزیابی و ضرایب همبستگی میان متغییرها اعمال شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که همبستگی میان تحولات تقسیمات سیاسی– ادرای با شاخص های جمعیت در سطح بسیار محدود همبستگی ( فقط نواحی روستایی) و در اکثریت شاخص های فعالیت عدم همبستگی را نشان می دهد. لذا می توان نتیجه گرفت که افزایش تعداد واحدها و خرد شدن و ایجاد اجزای کوچکتر تقسیمات اداری – سیاسی نتوانسته زمینه های پایداری را موجب گردد و این موضوع نیازمند تجدید نظر و یا ترکیب نمودن مجموعه ای از عوامل و مولفه هاست.