نقش خودناتوان‌سازی تحصیلی بر انگیزه کارآفرینی دانشجویان

هدف از پژوهش حاضر تبیین نقش خودناتوان‌سازی تحصیلی بر انگیزه کارآفرینی دانشجویان بود که با روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی صورت پذیرفت. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشکده روان‌شناسی و علوم‌تربیتی دانشگاه تهران در همه مقاطع در سال تحصیلی 1399-1400 بود که پس از توزیع پرسشنامه با روش نمونه‌گیری تصادفی ساده، تعداد 167 پرسشنامه عودت داده شد. ابزار پژوهش حاضر از پرسشنامه استاندارد انگیزه کارآفرینی و خودناتوان‌سازی تحصیلی که روایی هر دو تایید و ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 757/0 و 712/0، استفاده گردید. برای اطمینان از توزیع نرمال داده‌ها از آزمون کولموگروف اسمیرنوف بهره گرفته شد که نتیجه آزمون مذکور نشان از توزیع نرمال داده‌ها داشت. سپس برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش‌های آمار توصیفی (فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t تک گروهی، تجزیه و تحلیل واریانس anova و رگرسیون خطی) استفاده شد. بررسی وضعیت متغیرها نشان داد ضمن وجود همبستگی ضعیف و منفی و معنادار، میان متغیرهای انگیزه کارآفرینی و خودناتوان‌سازی تحصیلی، متغیر خودناتوان‌سازی تحصیلی قابلیت پیش‌بینی (با اثر منفی)، انگیزه کارآفرینی را دارا می‌باشد، میزان انگیزه کارآفرینی دانشجویان به طرز معناداری بالاتر از حد میانگین و میزان خودناتوان‌سازی تحصیلی دانشجویان به طرز معناداری پایین‌تر از حد میانگین می‌یاشد، تفاوت معناداری میان انگیزه کارآفرینی و خودناتوان‌سازی تحصیلی دانشجویان در مقاطع تحصیلی کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری وجود ندارد، به این معنا که دانشجویان با مقطع تحصیلی بالاتر نسبت به دانشجویان مقاطع تحصیلی پایین‌تر، انگیزه کارآفرینی بیشتری از خود نشان نداده‌اند.