اثر بخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر سلامت روان و کیفیت زندگی مادران دارای کودک اوتیسم

اختلال اوتیسم با مشکلات در زمینه عملکرد اجتماعی، ارتباطات و وجود رفتارهای تکراری و قالبی مشخص شده است. به خاطر مشکلات فراوان این کودکان، خانواده ها و به خصوص مادران، از تنش‌ها و فشارهای روانی زیادی رنج می برند. هدف از پژوهش حاضر، اثر بخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر سلامت روان و کیفیت زندگی مادران دارای کودک اوتیسم است. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود که در آن از طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل استفاده شد. در ابتدا نمونه‌ای به حجم 30 نفر زن که دارای فرزندان اوتیسمی بودند، انتخاب و مورد آزمون قرار گرفتند. در مرحله پیش آزمون، پرسشنامه‌های سلامت روانی و باورهای غیر منطقی به صورت انفرادی بر روی دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) اجرا شد. سپس بر روی گروه آزمایش، ده جلسه درمان به شیوه شناختی- رفتاری و هر جلسه 75 دقیقه به صورت هفتگی انجام گرفت در حالی که گروه کنترل هیچ‌گونه آزمایش یا مداخله‌ای دریافت نکردند. پس از خاتمه جلسات مداخله درمانی پرسشنامه‌ها مجدداً توسط گروه آزمایش و کنترل تکمیل شد. نتایج آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره نشان داد که بین دو گروه در پیش آزمون تفاوت معنی‌دار وجود ندارد، اما آموزش شناختی رفتاری در گروه آزمایش، نمرات سلامت روان را افزایش (92/10±06/36) (0001/0 (p< و باورهای غیرمنطقی (64/20±45/179) (0001/0p< ) را کاهش داد. در نتیجه مداخله شناختی رفتاری می‌تواند در بهبود سلامت روان و باورهای غیر منطقی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم موثر باشد