‌اثربخشی رویکرد طرح واره درمانی برتعارضات والد فرزندی دانش آموزان دختر شهر تهران

هدف پژوهش حاضر، اثربخشی رویکرد طرح واره درمانی بر تعارضات والد فرزندی و اضطراب دانش آموزان دختر شهر تهران بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهر تهران در سال 99-1398 بودند. تعداد30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب، و به شیوه خوشه گیری چند مرحله- ای انتخاب شدند و در دو گروه کنترل(15 نفر) و آزمایش(15 نفر) قرار گرفتند. ابزار این پژوهش، پرسشنامه تعارض والد- فرزندی بود. قبل از انجام مداخلات پیش آزمون برای هر دو گروه اجرا شد، سپس جلسات آموزش طرحواره درمانی به مدت 17 جلسه60 دقیقه ای برای گروه آزمایش اجرا گردید. بعد از اتمام جلسات، پس آزمون از هر دو گروه انجام شد. تحلیل داده ها با آزمون تحلیل کوواریانس انجام شد، آموزش طرح واره درمانی بر تعارضات والد فرزندی دانش آموزان تاثیر داشت(05/0>p). همچنین نتایج نشان داد که آموزش رویکرد طرحواره درمانی بر مولفه های تعارضات والد فرزندی (پرخاشگری کلامی و پرخاشگری فیزیکی) دانش آموزان تاثیر داشت(05/0>p). اما بر مولفه استدلال موثر نبود(05/0>p).