اصول طراحی فضاهای آموزشی کودکان با رویکرد ارتقاء خلاقیت

ﺗﻨﻮع ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﻌﻤﺎری، اﺳﺘﻔﺎده از روشﻫﺎی ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻲ را اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻣﻲﺳﺎزد. از اﻳﻨﺮو ﺷﻨﺎﺧﺖ دﻗﻴﻖ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب روش ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ. در ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ، اﻧﺘﺨﺎب روش ﺗﺤﻘﻴﻘﻲ ﻛﻪ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ ﻛﻤﻚ آن ﺑﻪ اﺻﻮل ﻃﺮاﺣﻲ ﻓﻀﺎﻫﺎی آﻣﻮزﺷﻲ و ﻛﻤﻚ آﻣﻮزﺷﻲ ﻛﻮدﻛﺎن 3 ﺗﺎ 6 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ روﻳﻜﺮد ارﺗﻘﺎء ﺧﻼﻗﻴﺖ آﻧﺎن در اﻳﺮان راه ﺑﺮد، ﻣﺴﺘﻠﺰم آﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﺳﺎﻣﺎﻧﻪﻫﺎی ﻣﻌﻤﺎری (در ﻓﻀﺎﻫﺎی آﻣﻮزﺷﻲ) و ﺳﺎﻣﺎﻧﻪ اﻧﺴﺎﻧﻲ (در ﺣﻮزه ﻫﺎی ﺧﻼﻗﻴﺖ و ﻛﻮدﻛﺎن) ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ.ﺷﻴﻮهﻫﺎی ﺧﺎص ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻮدﻛﺎن، ﻣﺤﺪودﻳﺖﻫﺎی ﻣﻮﺟﻮد در روﻧﺪ ارزﻳﺎﺑﻲ ﺧﻼﻗﻴﺖ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ آزﻣﻮنﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط و ﻧﻴﺰ ﺗﻌﺪد ﻣﺪاﺧﻠﻪﮔﺮﻫﺎ در ﺣﻮزه ﺧﻼﻗﻴﺖ، ﺷﻴﻮه ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺗﻮﺻﻴﻔﻲ ﺗﺒﻴﻴﻨﻲ را ﻃﻠﺐ ﻣﻲﻛﻨﺪ. در اﻳﻦ ﺷﻴﻮه ﻣﺤﻘﻖ، ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﻲ را ﺑﻪ دﻗﺖ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﻤﻮده و ﻣﺸﺎﻫﺪات ﺧﻮد را ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ. ﻳﻜﻲ از ﺷﻴﻮهﻫﺎی ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺗﻮﺻﻴﻔﻲ، ﺗﺤﻘﻴﻖ ﭘﻴﻤﺎﻳﺸﻲ (زﻣﻴﻨﻪ ﻳﺎﺑﻲ) اﺳﺖ. در اﻳﻦ روش، ﭘﺲ از اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺟﻤﻊآوری دادهﻫﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻳﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ، ﺑﺎ روش ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻣﺘﻐﻴﺮﻫﺎی ﻣﻮﺛﺮ در ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲآﻳﺪ. ﺑﺮ اﺳﺎس ارﺗﺒﺎط ﻣﺘﻐﻴﺮﻫﺎی ﻣﺬﻛﻮر، ﻣﺪﻟﻲ ﻓﺮﺿﻲ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻲﮔﺮدد. ﭘﺲ از ﺗﺄﻳﻴﺪ درﺳﺘﻲ ﻣﺪل ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدی ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت آﻣﺎری، ﺗﻜﻨﻴﻚﻫﺎی ﻃﺮاﺣﻲ را ﻣﻲﺗﻮان ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﺪل ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺘﺨﺮاج ﻧﻤﻮد. در ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺣﺎﺿﺮ ﭘﺲ از اﻧﺠﺎم ﻣﺮاﺣﻞ ﻣﺬﻛﻮر، ﺗﻜﻨﻴﻚﻫﺎی ﻃﺮاﺣﻲ ﺣﺎﺻﻞ، ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻌﻤﺎران ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﻗﺎﺑﻞ درک ﺑﺮای ﻛﻮدﻛﺎن اﺳﻜﻴﺲ ﺷﺪه و ﻳﻜﺒﺎر ﻧﻴﺰ از ﻛﻮدﻛﺎن 3ﺗﺎ 6 ﺳﺎﻟﻪ در ﻣﻮرد ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﻧﮕﺮشﺳﻨﺠﻲ ﺷﺪ. در ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﻧﮕﺮشﺳﻨﺠﻲ ﻛﻮدﻛﺎن ﻧﻴﺰ، ﻣﺪل ﻓﺮﺿﻲ را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻛﻨﺪ، ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪ ﺗﺒﻴﻴﻦ اﺻﻮل ﻃﺮاﺣﻲ در ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺬﻛﻮر ﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺣﺎﺿﺮ، ﺗﻼﺷﻲ اﺳﺖ ﺟﻬﺖ ﺗﻮﺿﻴﺢ روش ﺗﺤﻘﻴﻖ ﭘﻴﻤﺎﻳﺸﻲ اﻛﺘﺸﺎﻓﻲ ﺑﺮای دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ اﺻﻮل ﻃﺮاﺣﻲ ﻓﻀﺎﻫﺎی آﻣﻮزﺷﻲ و ﻛﻤﻚ آﻣﻮزﺷﻲ ﻛﻮدﻛﺎن ﺑﺎ روﻳﻜﺮد ارﺗﻘﺎء ﺧﻼﻗﻴﺖ آﻧﺎن در اﻳﺮان.