مسئولیت مدنی والدین در صورت ترک وظایف تربیتی و آموزشی فرزندان

هدف از این پژوهش، توسعه دانش تئوریک حقوق در خصوص مسئولیت مدنی والدین در صورت ترک وظایف تربیتی و آموزشی فرزندان، ارائه راهکارهایی برای حمایت بیش تر از حقوق کودکان به قانون گذار سازمان های بین المللی و مهم تر از همه خود والدین و هم چنین جلوگیری از آثار سویی است که به علت ترک وظایف تربیتی و آموزشی توسط والدین ممکن است برای آن ها به دنبال داشته باشد. قانون‌گذار در ماده 1123 قانون مدنی برای والدین در صورت خودداری از وظیفه تربیت فرزندان ضمانت اجرای اتخاذ تصمیم در مورد حضانت فرزندان توسط محاکمه به تقاضای اقربای طفل یا قیم یا مدعی العموم را پیش بینی نموده است، اما هیچ گونه مسئولیت مدنی برای ترک وظایف تربیتی توسط والدین در نظر گرفته نشده است. با توجه به بررسی هایی که صورت پذیرفت، به این نتیجه رسیدیم که در قوانین ما وظایف والدین به طور کلی و مبهم بیان شده است. کوتاهی یا ترک وظایف تربیتی توسط والدین در صورتی که منجر به آسیب های روانی، اجتماعی، اقتصادی و غیره به فرزند شود، مسئولیت مدنی والدین را در پی خواهد داشت. آسیب هایی که به طفل وارد می شود، می تواند آسیب های روانی همانند گوشه گیری، عدم اعتماد به نفس، پرخاشگری و تزلزل شخصیت را در پی داشته باشد. قانون گذار در خصوص مسئولیت مدنی والدین در صورت کوتاهی یا ترک وظایف تربیتی توسط آنان اقدام به تعیین ضمانت اجرا و وضع مواد قانونی مصرح ننموده است. در مراجع قضایی ایران، تقریباً هیچ موردی مبنی بر اقامه دعوی فرزندان توسط والدین مشاهده نشده است، تنها مواردی شامل واگذاری اطفال بی سرپرست یا بدسرپرست وجود دارد.