پیش‌بینی خودکنترلی بیماران مبتلا به ام‌اس براساس سرشت و منش و گرایش به قدرت با نقش میانجی استقامت و پایداری

پژوهش حاضر با هدف ارزیابی میزان تاثیرپذیری خودکنترلی بیماران مبتلا به ام‌اس از سرشت و منش و گرایش به قدرت با میانجیگری متغیر استقامت و پایداری انجام شد که از نوع مطالعات توصیفی بود و به روش همبستگی از نوع مدل پیش‌بینی انجام گرفت و جامعه آماری آن را مبتلایان به ام‌اس مراجعه‌کننده به مراکز توانبخشی و انجمن بیماران ام‌اس شهرستان ساوه تشکیل دادند. با روش نمونه‌گیری هدفمند و داوطلبانه 200 نفر به عنوان نمونه وارد پژوهش شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه‌های خودکنترلی تانجی (2004)، سرشت و منش کلونینجر (1994)، گرایش به انواع قدرت و استقامت و پایداری داک‌ورث (2009) بود. داده‌ها با استفاده از آزمون آماری رگرسیون چندمتغیره با نرم‌افزار spss و lisrel مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که رابطه بین گرایش به قدرت و اثر آن بر خودکنترلی به‌طور مستقیم و باواسطه متغیر استقامت و پایداری معنی‌دار است و اثر متغیر سرشت به‌واسطه متغیر میانجی استقامت و پایداری بر خودکنترلی بیماران مبتلا به ام‌اس، معنی‌دار است.