تاثیر بالیدگی جسمانی بر شایستگی حرکتی دانش آموزان 8-11 ساله شهر تهران

چکیدهمقدمه و هدف: شایستگی حرکتی از عوامل مهم مرتبط با سلامت است که تحت تاثیر متغیرهای مهمی همچون بالیدگی جسمانی است. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر بالیدگی جسمانی بر شایستگی حرکتی دانش آموزان 11-8 ساله شهر تهران بود. 205 دختر و پسر 11-8 ساله شهر تهران به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. مواد و روش ها: درصد قامت بزرگسالی با استفاده از روش خمیس-روشه به عنوان شاخص بالیدگی جسمانی موردارزیابی قرار گرفت. شایستگی حرکتی با استفاده آزمون شایستگی حرکتی (tmc) ارزیابی شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چند عاملی و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد. نتایج: نتایج تحلیل واریانس چند عاملی اثر معنادار بالیدگی را روی شایستگی حرکتی نشان داد (05/0p< ). اثر اصلی سطوح بالیدگی جسمانی معنادار بود (001/0 p=). مقایسه میانگین ها نشان داد دانش آموزان دارای بالیدگی زودرس دارای شایستگی حرکتی پایین تری نسبت به دانش آموزان دارای بالیدگی نرمال و بالیدگی دیررس بودند و دانش آموزان دارای بالیدگی دیررس بهترین شایستگی حرکتی را داشتند. اثر تعاملی سطوح بالیدگی جسمانی در سن معنادار بود (001/0 p=). نتیجه گیری: با توجه به تاثیر شایستگی حرکتی در سلامت جسمانی کودکان، برای برنامه ریزی ورزشی کودکان باید یالیدگی کودکان را در نظر گرفت.