اثربخشی موسیقی درمانی بر کمبود توجه در کودکان دارای اختلال کمبود توجه-بیش فعالی

هدف: نقص توجه در کودکان دارای اختلال کمبود توجه-بیش فعالی، یادگیری مهارت های شناختی آن ها را با مشکل جدی مواجه می سازد. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی موسیقی درمانی بر کمبود توجه در کودکان دارای اختلال کمبود توجه-بیش فعالی می باشد.روش‌: طرح پژوهش از نوع مطالعه ی نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر، کلیه ی دانش آموزان دختر 7 و 8 ساله دارای اختلال کمبود توجه-بیش فعالی در شهر یزد بودند که با روش نمونه گیری هدفمند، تعداد 30 نفر از آن ها که دارای مشکلات کمبود توجه بودند، بر اساس ملاک های ورود و خروج، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه جایگزین شدند. جهت جمع آوری داده ها از مصاحبه ی تشخیصی بر اساس ملاک های dsm-5 و پرسشنامه ی کانرز والدین استفاده شد. سپس مداخله ی فعالیت های موسیقیایی (شامل برنامه موسیقی درمانی بر اساس نظریه ی ارف شولورک و نظریه ی هماهنگی-حرکتی دالکروز) در گروه آزمایش به مدت 8 جلسه ی 90 دقیقه ای اجرا گردید در حالیکه برای گروه کنترل هیچ مداخله ای انجام نشد. داده‌ها با استفاده از روش آماری آزمون تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شدند.یافته‌ها: مقایسه ی دو گروه کنترل و آزمایش نشان داد که روش موسیقی درمانی سبب بهبود نشانه های کمبود توجه گروه آزمایش در دانش آموزان دارای اختلال کمبود توجه-بیش فعالی شده است(05/0>p).نتیجه‌گیری: بر اساس یافته های به دست آمده می توان استنباط کرد که رویکرد موسیقی درمانی در کودکان دارای اختلال کمبود توجه-بیش فعالی باعث بهبود عملکرد توجه می گردد.