مقایسه مکاتب تربیتی غرب با مکتب اسلام

پیام‌آوران الهی در طول تاریخ، با فرا خواندن امت ها به پرستش آفریدگار جهان، با تکیه بر ارزش های اصیل اخلاقی در همه ابعاد زندگی، انسان را به رشد و رویش فرا می‌خواندند. پیام‌آور اسلام از سلسله سفیران الهی به شمار می‌آید که علت برانگیخته شدن خود را اتمام و اکمال سجایای اخلاقی برمی‌شمرد. نظام فکری اسلام با نظام های دیگر شباهت ندارد و تلفیق یا التقاطی از نظامهای مختلف نیست ، به طور کلی نظام فکری اسلام ،جنبه ی تربیتی دارد که دارای وییگی های معینی است . در این نظام ،نه فرد به تنهایی مورد نظر است و نه جمع . فرد آزاد است ،اما آزادی برای او معنایی هماهنگ با مقام والای انسانی دارد .در عین آزادی فرد مکلف و مسئول است و منافع مشروع فرد ،تا آنجا که با منافع جمع برخورد نداشته باشد ،تامین می شود ،فرد باید در برابر جمع احساس مسدولیت کند . در این نظام ،زندگی فردی از زندگی جمعی جدا نیست .به عبارت دیگر ،فرد و جمع در بربر یکدیگر قرار نمی گیرند ،بلکه حقوق و آزادی های فرد با رفاه جمع ،تلفیق می شود . در عین حال ،نظام توحیدی ،فرد و جمع را در مسیر تکامل قرار می دهد . در این میان، عده‌ای به جای تمسک به فرهنگ اصیل و غنی دینی و گرایش به ارزش‌های اخلاقی وحیانی، به مکاتب گوناگون روی آوردند تا پاسخ بخشی از مشکلات روحی و روانی و بحران‌های معنوی خود را بازیابند. دوری از ریشه آسمانی اخلاق و بی‌توجهی به خدا و آخرت، که از پایه‌های اساسی معرفت انسانی به شمار می رود، از آفاتی است که به ایجاد شبهات و سست شدن پایه‌های اخلاق منجر شده است.از این رو با توجه به هدف پژوهش نظرات برخی متفکران مکاتب فلسفی مختلف در غرب را مورد بررسی قرار می دهیم و در ادامه روش های تربیتی اسلام اریه می گردد تا در نهایت تفاوت های تعلیم و تربیت از نظر فلسفی در مکتب اسلام وغرب تعیین گردد .