رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه، همدلی و بخشش با طلاق عاطفی زنان شهر اصفهان منطقه 4

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه، همدلی و بخشش با طلاق عاطفی زنان بوده است. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان متاهل منطقه 4 شهر اصفهان بود که از این میان 270 نفر به صورت نمونه­گیری دردسترس انتخاب شد. داده های پژوهش به وسیله پرسشنامه طلاق عاطفی گاتمن (2008)، فرم کوتاه پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ (ysqsf)، مقیاس همدلی عاطفی (مهرابیان و اپستین، 1972) و پرسش­نامه بخشش ری (1998) جمع­آوری شدند. داده­های جمع آوری شده به وسیله آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و spss-20 تجزیه و تحلیل شد. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که بین همدلی و بخشش با طلاق عاطفی رابطه منفی و معنادار و بین حوزه­های طرحواره ای بریدگی و طرد، خودگردانی مختلف محدودیت های مختل، دیگر جهت مندی و گوش بزنگی با طلاق عاطفی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (05/0>p). همین طور 9/28 درصد از واریانس طلاق عاطفی را متغیرهای همدلی، بخشش و حوزه بریدگی و طرد پیش بینی می نمایند (05/0>p). با توجه به نتایج پژوهش می توان نتیجه گرفت که همدلی، بخشش و طرحواره های ناسازگار اولیه در طلاق عاطفی زنان نقش دارد.