اثرگذاری رابطه ی میان والدین و مدرسه بر پیشرفت تحصیلی و افزایش خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثرگذاری رابطه والدین و مدرسه در پیشرفت تحصیلی و افزایش کارآمدی آنها در تحصیل می باشد.روش پژوهش توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و جمع آوری اطلاعات از منابع معتبر علمی می باشد. خانواده ها از شیوه های مختلفی در برخورد با فرزندان خود استفاده می نمایند که در بسیاری از موارد خود نیز از شیوه های به کار برده شده و پیامدهای احتمالی آن از جمله اثر گذاری بر رفتارهای آموزشی آنها بی اطلاع می باشند. خانواده به عنوان اولین نهاد تربیتی-آموزشی فرزندان ، و والدین به عنوان اولین افرادی که در کنار تربیت، وظیفه آموزش را برعهده می گیرند می توانند در تمام طول تحصیل بر روند آموزش و بهبود یا افت آن اثرگذر باشند.مدرسه نیز که در فرهنگ ما خانه ی دوم دانش آموزان تلقی می گردد در حقیقت نهادی ثانویه همچون خانواده است که رسالت های آموزشی و تربیتی خانواده را در ادامه برعهده میگیرد.انگاره ی تشکیل شده در ذهن و روان فرزندان در بستر خانواده بدلیل آموزش های اولیه ای که در این بستر می بینند،و انتقال این انگاره مثبت به محیط مدرسه بعنوان ادامه دهنده ی مسیر آموزش و افزایش تعامل بین این دو نهاد می تواند به عنوان یک پایه قوی و هسته ای قدرتمند در بهبود شرایط آموزشی نقش آفزینی نمایند.نتیجه حاصل از پژوهش حاضر نشان داد رفتار های متناسب والدین و ایجاد فضای مثبت و سازنده میان خانواده و مدرسه، بصورت مستقیم اثر مثبت بر بهبود شرایط تحصیلی دانش آموزان و افزایش خودکارآمدی در این حوزه را دارند.