بررسی میزان تاثیر بازی درمانی رابطه والد-کودک بر کودکان مبتلا به اوتیسم

کودکان دچار اختلال طیف اتیسم در طول بازی­ها و فعالیت­های اجتماعی مشکلاتی در شروع و حفظ تعامل با همسال­ها، انجام بازی­های انفرادی و تکراری به‌جای بازی با دیگران، کاستی در درک و تشخیص حالت­های هیجانی مختلف و نظریه ذهن دارند. درنتیجه این مشکلات، کودکان دچار اختلال طیف اتیسم، مشارکت اجتماعی کم یا ناچیزی دارند. نکته قابل‌توجه این است که در صورت عدم درمان، کاستی­های مهارت‌های اجتماعی این کودکان سبب بروز مشکلات شدیدی در هماهنگی آن‌ها با اجتماع می­شود. لذا با توجه به مرکزی بودن کاستی مهارت‌های اجتماعی در اختلال طیف اتیسم، طراحی مداخله­هایی با هدف بهبود مهارت‌های اجتماعی در این کودکان ضروری است. یکی از روش­های آموزش مهارت‌های اجتماعی به کودکان دچار اختلال طیف اتیسم بهره­گیری از بازی‌درمانی است. بازی‌درمانی با هدف درمان مهارت‌های اجتماعی است که در آن کودکان برای ساختن الگوهای رفتاری با یکدیگر همکاری می­کنند. این‌ پژوهش‌ قصد ‌دارد ‌با ‌آموزش‌ اثربخشی بازی‌درمانی مبتنی بر رابطه والد-کودک بر افزایش مهارت‌های اجتماعی و بهبود رفتارهای کلیشه‌ای در کودکان مبتلا به اوتیسم آنان ‌بررسی‌ و ‌تعیین ‌کند. نتایج بررسی نشان می‌دهد که با در نظرگرفتن اصول سیستماتیک خانواده درمانی سبب افزایش مهارت‌های اجتماعی کودکان دیابتی و بهبود استرس والدینی و تعامل والد-کودک می­گردد.