نقد و بررسی نمایشنامه مرگ فروشنده با رویکرد تحلیل برای کارگردانی

برای بسیاری از تماشاگران، مرگ فروشنده یک تجربه خصوصی و عمیق به شمار می آید. آرتور میلر معتقد است که هر کسی ویلی لومان و ارزشهایی که او با آن زندگی کرد و نابود شد را میشناسد. میلر آشنایی با یک پیشه ور را در میشیگان به خاطر میآورد که عاقبت به نام ویلی در نمایش او ظاهر گشت. اما ریشه نزدیکتر این نمایش، تصور صحنه بزرگی است که هم ارتفاع طاقی قسمت بین صحنه نمایش و جای ارکستر است که ابتدا آشکار میشود و آنگاه باز میشود و ما درون مغز را میبینیم، قسمت درونی مغز آن مرد. میلر به نمایش انبوه تناقضات و تاثیرات متقابل انقلابی حال و گذشته ویلی می پردازد. جامعه ی آمریکایی بر پایه ی سرمایه است و هر کس در این جامعه فکر آن است که خود را زودتر به سرمایه نزدیک کند زیرا رستگاری را در این می بیند. در چنین جامعه ای نوعی مسابقه میان افراد جریان دارد و در این مسابقه همه باهم بیگانه هستند و این بیگانگی لازمه ی چنین جامعه ای است و به بیانی بهتر، تنها فردگرایی است که حاکم است. دنیای میلر دنیای واقعگرایانه است. دنیایی است که در آن خواستها و آرزوهای بر باد رفته ی طبقات پایین و ستمدیده ی اجتماع آمریکایی تصویر میشود.این مقاله به نقد و بررسی مرگ فروشنده با رویکرد تحلیل کارگردانی به روش توصیفی می باشد.