جامعه شناسی تئاتر با رویکردی به نظریه های اجرا و آسیب شناسی اجتماعی

اندیشمندان در طول تاریخ برای هنر نمایش یا تئاتر وجوه مختلفی را متصور بوده‌اند اما یکی از بحث‌برانگیزترین و مهم‌ترین آن‌ها وجه اجتماعی آن است. تئاتر به سبب زنده و به‌روز بودن و گذرا بودن شباهت بسیاری به رویدادهای روزمره زندگی دارد: اتفاقی می‌افتد، شخصیت‌ها کنار هم حضور پیدا می‌کنند، دیالوگی برقرار می‌شود و تمام؛ تمام یعنی تکرار نمی‌شود ولی سخن و خاطره آن می‌ماند. این وجه از نمایش شاید با کمی اغماض در ایران مغفول مانده و یا اصحاب هنر و نقد با احتیاط سراغ آن می‌روند. درباره وجه اجتمائی تئاتر و تاثیر آن چه در دوران نبود رسانه‌های صوتی و تصویری و چه اکنون در طوفان فناوری‌های مربوط سخن بسیار رفته است. در این میان، از یک منظر، به تعداد اجراهای متفاوت می‌توان برای آن کارکرد متصور شد و از منظری دیگر، به تعداد مخاطبان یک اثر نمایشی می‌توان برای آن کارکرد تعریف کرد؛ زیرا هر تماشاگر پس‌زمینه، آینده و نیازهای روزمره متفاوتی دارد که برای هر کدام کاربرد یک اثر نمایشی متفاوت می‌شود.این مقاله رویکردی بر اجرا و اسیب شناسی تئاتر می باشد و تاثیر جامعه شناسی در تئاتر بر این رویکرد می باشد.