جایگاه فرایند یاددهی یادگیری در رویکرد روانشناسی انسانگرا

یادگیری اساس رفتار آدمی است و اکثر رفتارهای آدمی حاصل یادگیری می باشد. انسان از طریق یادگیری روی محیط خود تاثیر می گذارد و از آن تاثیرمی پذیرد(قلی پور،69:1376). در آموزش و پرورش انسانگرایانه تلاش بر این است تا جهت گیری برنامه های درسی از افراط در انتزاعات و مجردات به سمت نیازها و علایق دانش آموزان تغییر یابد. بدین ترتیب این دیدگاه برای تحریک و حصول به انگیزة قوی در یادگیرنده، انگیزة درونی و نه انگیزة بیرونی طراحی شده است. جزئی از دیدگاه انسانگرایانه ایجاب می کند که به دانش آموز، تنها از دریچۀ رشد شناختی نگریسته نشود بلکه نیازهای عاطفی او نیز در نظر گرفته شوند(میلر، ترجمه مهرمحمدی، 1392: 225؛ به نقل از پورعلی و همکاران، 1394). در آموزش و پرورش انسانگرایانه که گاه از آن تحت عنوان «آموزش پرورش عاطفی» نیز نام برده می شود، توجه به دو موضوع معطوف است، یکی رشد خودپندارة مثبت دانش آموزان و مسئلۀ اساسی دیگر رشد مهارتهای میان فردی است که به وسیلۀ کارل راجرز مطرح شد این مفاهیم است، سبب می شود که فرایند آموزشی به نتایج ارزشمندی برسد و در نهایت فرد بتواند قابلیتهای بالقوه خود را شکوفا سازد(مک نیل، 2009: 12؛ به نقل از پورعلی و همکاران، 1394). هدف این مقاله بررسی جایگاه روانشناسی انسان گرایی در آموزش و فرایند یاددهی یادگیری و مقایسه این رویگرد با سایر رویکردهای روانشناسی یادگیری مانند رفتارگرایی و شناخت گرایی و کاربردهای رویکرد انسان گرایی در یادگیری و تدریس است. روش تحقیق از نوع توصیفی و مروری می باشد.