جهت‌گیری مالی دولت‌ها در آموزش‌وپرورش

هدف اصلی این نوشتار، ارائه تصویری کلی از جهت گیری مالی دولت های مختلف نسبت به وزارت آموزش‌وپرورش است. برای دستیابی به این هدف از نشانگر مالی نسبت اعتبارات وزارت آموزش‌وپرورش به بودجه عمومی دولت بهره گرفته شد. در این راستا، از روش پژوهش اسنادی تحلیلی استفاده گردید و برخی از آمارهای متعلق به داده های اطلاعاتی بانک مرکزی، قوانین بودجه سال های مختلف، گزارش‌ها و مستندات سازمان برنامه‌وبودجه و دفتر آمار و بودجه وزارت آموزش‌وپرورش موردتوجه قرار گرفت. بررسی سهم بودجه اختصاص‌یافته دولت ها به آموزش‌وپرورش با نظر به جمعیت در حال تحصیل طی 36 سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی، حاکی از آن است که تحول و تطور سیاست ها و اقدامات دولت های مختلف درزمینه ی اعتبارت مالی بخش آموزش‌وپرورش از ثبات فزاینده ای برخوردار نبوده است. درمجموع، بنا به اقتضائات زمانی به نظر می رسد دولت پنجم و سپس دولت چهارم جهت گیری مالی مطلوب‌تری را نسبت به وزارت آموزش‌وپرورش داشته اند و بیشترین سهم اعتبارت دستگاه تعلیم و تربیت از بودجه عمومی دولت به این دو دوره مربوط می شود. از سوی دیگر، ضعیف ترین سهم اعتبارت وزارت آموزش‌وپرورش از بودجه عمومی دولت و به تعبیری ناکارآمدترین جهت گیری مالی به دولت دهم مربوط می شود. این در حالی است که دستگاه آموزش‌وپرورش به‌عنوان زیربنایی‌ترین نهاد توسعه‌ای کشور مستلزم سهم بیشتری از بودجه عمومی دولت است که تحقق این امر با تدوین سیاست ها و برنامه های کلان دولت ها بر اساس مطالعات دورنگرانه، تغییر نگرش دولتمردان و در اولویت قرار گرفتن آموزش‌وپرورش در حیطه عمل میسر می گردد.