آسیب‌شناسی گفتمان تربیت‌دینی دانش‌آموزان دوره‌ی متوسطه دوم با رویکرد پدیدارشناسی به منظور ارائه الگوی مناسب

هدف این پژوهش، آسیب‌شناسی گفتمان تربیت‌دینی دانش‌آموزان مقطع متوسطه دوم با رویکرد پدیدارشناسی از دیدگاه مدرسان دروس عمومی معارف و علوم تربیتی دانشگاه‌های استان قزوین است. در این پژوهش از روش تحقیق کیفی استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش را تمامی مدرسان دروس عمومی معارف اسلامی و علوم تربیتی دانشگاه های استان قزوین تشکیل داده اند و با روش نمونه گیری هدفمند، 12 نفر از اساتید معارف و علوم تربیتی دانشگاه های شهر قزوین در سال 1399به عنوان نمونه انتخاب شده‌اند. برای جمع آوری اطلاعات در این مطالعه از روش کتابخانه‌ای و همچنین مصاحبه بهره گرفته خواهد شد. همچنین برای گردآوری اطلاعات در این پژوهش از مصاحبه‌هایی به صورت «نیمه‌ ساختاریافته» استفاده شد که شامل ترکیبی از عمق و انسجام است. روایی محتوایی سوالات مصاحبه مورد تایید چند نفر از افراد خبره در حوزه علوم دینی و تربیتی قرار گرفته سپس به مرحله اجرا درآمد. همچنین در فرایند مصاحبه از روش یادداشت برداری استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که به روز نبودن دانش دبیران معارف اسلامی و مربیان پرورشی، ناآشنایی برخی از معلمان و والدین دانش‌آموزان با خصوصیات دوره بلوغ، ناکافی بودن برنامه‌های پرورشی مدارس، تاثیر مخرب بیکاری فزاینده جوانان بر روحیه دینی دانش‌آموزان، وجود فقر در برخی از خانواده‌ها، الگوبرداری نامناسب برخی از دانش‌آموزان از چهره‌های هنری و ورزشی و حتی دینی، ناکافی بودن امکانات تفریحی ورزشی برای دانش‌آموزان، تاثیر منفی برنامه‌های ماهواره بر تربیت دینی دانش‌آموزان، استفاده نامناسب از فضای مجازی، پایبند نبودن برخی از خانواده‌ها به آداب و رسوم دینی، نامناسب بودن اخلاق و رفتار دینی برخی از معلمان و اساتید دانشگاه‌ها، عدم توجه محتوای درسی معارف اسلامی به نیازهای اسلامی و رشدی دانش‌آموزان، وجود اعتیاد در برخی از دانش‌آموزان، نمره محوری و تاکید بر حفظ مفاهیم از مهم‌ترین چالش‌ها و موانع تربیت دینی در دوره متوسطه دوم است.