فناوری و مدرسه آینده

امروزه با ورود فناوری های نوین آموزشی و به ویژه در دسترسی به اینترنت در بین جامعه فراگیر در مدارس و تاثیر پذیری آنها از فرهنگ های جهانی و غیر بومی موقعیتی به وجود آمده است که آموزش و پرورش ناگزیر است تا کارکرد های نوینی را متناسب با نیازهای زمان برای خود برگزیند گزینش و دستیابی به کارکردهای نور مستلزم نگاهی نو به نظام آموزش و پرورش است آنچه تلقی از نظام های نوین آموزشی را به عنوان فناوری مدرن آموزشی و نه به عنوان چالش در نظامی آموزشی به ما می‌شناساند تاثیرات این فناوری‌ها در به کارگیری وسایل کمک آموزشی در کلاس درس برای قوت بخشیدن به یادگیری فراگیران است که در پژوهش‌های بسیار به اثبات رسیده است این مقاله با شرح رویکرد دانش آموز محوری به عنوان رویکردی نوین در نظام آموزشی و انتقال از آموزش سنتی به آموزش مدرن را مورد بررسی قرار می‌دهد و با اشاره به پژوهش‌های انجام شده در این زمینه موانع موجود در این امر را تشریح نموده است و خاطرنشان می‌کند که تنها راه رسیدن به دانش آموز محوری و استفاده از استعداد بالقوه دانش‌آموزان در امر پژوهش استفاده از فناوری های نوین ارتباطی و اطلاعاتی در فرایندهای آموزشی می باشد. به دلیل وقوع مسائل و چالش هایی که ممکن است بشریت در آینده با آن مواجه شوند و این چالش ها حالت مختلف آینده را شکل می‌دهند می توان آنها را در قالب سناریوها نشان داد، بنابراین هدف مقاله حاضر عبارت است از شناسایی سناریوهای مدارس آینده همراه با انواع مدارسی که حالت مختلف این سناریوها را نشان می دهد. جهت شناسایی این سناریوها از روش تحقیق توصیفی و اسنادی و کتابخانه‌ای استفاده شده است. سناریوهای شناسایی شده عبارت بودند از سناریوهایی که مدارس آینده را ادامه مدارس کنونی می دانند، سناریوهایی که مدارس آینده را پویا و ساختار آن را قدرتمند می دانند و سناریوهای جامعه بدون مدرسه . سه نوع مدرسه از این سناریوها شناسایی شده اند که عبارتند از مدارس سنتی، هوشمند و مجازی و در نهایت این نتیجه حاصل می شود که در مدارس آینده به دلیل توجه بیشتر به فناوری اطلاعات و ارتباطات خودآموزی و یادگیری مداوم و یادیگری برای یادگیری اهمیت ویژه ای می یابد که ساختار، محتوا و سایر عناصر مدارس آینده را در عرصه های گوناگون تحت تاثیر قرار می دهد.