نسل های مدیریت دانش وسازمانها

دانش یک منبع کلیدی در هر سازمان است،انسان هر چه بیشتر بداند بهتر می تواند عمل کند. دیگر دورانی که در آن فقط پول،زمین و نیروی بازو،به عنوان سرمایه شناخته می‌شدند به سر آمده است. سرعت بالای توسعه تکنولوژی های جدید و ارتباطات دیجیتال منجر به افزایش اهمیت مدیریت دانش به عنوان یک منبع حیاتی برای کسب مزیت رقابتی گردیده است. مدیریت دانش با تسهیم دانش در سازمان و به حافظه سپردن دانش افراد در حافظه سازمانی می تواند کارکنانی دانشی بار آورد که پاسخگوی نیاز مراجعین خود باشد. مراجعین ای که روز به روز آگاه تر می شوند و توقعات بالاتری را از سازمان دارند. دانش به عنوان یک دارایی سازمانی با یک موضوع ایستا تلقی نمی شود،بلکه یک فعالیت پویا که سنجش آن به منبع ربطی ندارد بلکه به کارآمدی ارتقا منابع آن متکی است، تا از این طریق در راستای اهداف برنامه ریزی شده به پیش رود. سیستم های مدیریت دانش باید به همه افرادی کمک کند که در فرایند های ادراک،ارزیابی و سازماندهی کار مشارکت دارند. یکی از اهداف کلیدی مدیریت دانش تبدیل دانش غیر رسمی،ذهنی و شخصی(ضمنی) به دانش ثبت شده رسمی (صریح) می باشد که باعث کاهش ریسک از دست رفتن دانش، با ارزش سازمان، یا ترک همکاری کارکنان و کاهش خطر از دست دادن حافظه شرکت به هنگام تعدیل نیروی انسانی می شود. در این مقاله نسل های مدیریت دانش در سازمانها مورد بررسی قرار گرفت. در نسل اول مدیریت دانش، کارهای مقدماتی که بیشتر در جهت طراحی کسب و کار پروژه‌های خاصی بود را شامل می شود، و مدیریت دانش بر ذخیره سازی و دستیابی به اطلاعات تاکید دارد. در نسل دوم مدیریت دانش بر این نکته تاکید می شود که مدیریت دانش درباره تغییر نظام مند سازمانی است جایی که شیوه های مدیریتی،نظام های سنجش،ابزارها و مدیریت محتوا نیاز به گسترش مشترک دارد. نسل سوم مدیریت دانش بر پژوهش محوری و دانش تیمی،اجتماعی و فرهنگی،برنامه های عملیاتی و و راهبردی سازمانی متمرکز می باشد این نسل بر پیوند میان داشتن و عمل تاکید می‌کند.