نقش خودآگاهی هیجانی و راهبردهای خودتنظیمی در پیش بینی شایستگی تحصیلی دانش آموزان دختر پایه پنجم و ششم شهر اردبیل

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی نقش خودآگاهی هیجانی و راهبردهای خودتنظیمی در پیش بینی شایستگی تحصیلی دانش آموزان دختر پایه پنجم و ششم شهر اردبیل بود. روش تحقیق توصیفی همبستگی از نوع پیش بینی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان دختر پایه پنجم و ششم مدارس ابتدائی شهر اردبیل در سال تحصیلی 98 1397 (به تعداد 800 نفر) که از بین آنها حجم نمونه به تعداد 260 نفر از طریق جدول گرجسی مورگان و کوهن به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب گردیدند. از مقیاس ارزیابی شایستگی تحصیلی(aces) ، مقیاس خودآگاهی هیجانی گرنت و همکاران و پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی ( mslq ) پینتریچ و دی گروت برای گردآوری اطلاعات استفاده شد. داده ها پس از گردآوری با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه در نرم افزار spss16 تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که خودآگاهی هیجانی و راهبردهای خودتنظیمی به صورت مثبت و معناداری شایستگی تحصیلی را پیش بینی می کنند (0.01>p ) و سهم این دو متغیر در پیش بینی شایستگی تحصیلی 29درصد است. زیرمقیاس های خودآگاهی هیجانی (بازشناسی ، شناسایی ، تبدیل سازی ، محیط گرایی ، حل مساله) در مجموع 25 درصد از تغییرات مربوط به واریانس شایستگی تحصیلی را به صورت مثبت و معنادار پیش بینی می کنند (0.01>p ) . زیرمقیاس های راهبردهای خودتنظیمی (شناخت : تکرار و مرور ، بسط و گسترش معنایی ، ساماندهی ، راهبردی – فراشناخت : برنامه ریزی، نظارت و کنترل، نظم دهی) در مجموع 38 درصد از تغییرات مربوط به واریانس شایستگی تحصیلی به صورت مثبت و معنادار پیش بینی می کنند (0.01>p). یافته های این پژوهش نشان میدهد ، خودآگاهی هیجانی و راهبردهای خودتنظیمی در بهبود شایستگی تحصیلی نقش اساسی ایفا می کنند.