نقش و اهمیت دانش بومی در حفظ منابع ژنتیکی و کشاورزی پایدار

توسعه پایدار فرآیندی است که هم نیازهای جامعه انسانی را، بدون خسارت به میراث نسل آینده، تامین نماید و هم متضمن تعادل و حفظ کیفیت در محیط زیست باشد. از این رو لازم است فعالیتها و اقدامات توسعه ای با سیاست های زیست محیطی همسو و یا ادغام گردد. بکارگیری دانش مدرن و فن آوری های نوین در عرصه کشاورزی صنعتی در قالب انقلاب سبز از دلایل اصلی فرسایش تنوع زیستی و از بین رفتن گونه های ژنتیکی شده است. از این رو طی سالهای اخیر با توجه به محدودیت ها و چالش های دانش و فن آوری های نوین به کشاورزی به عنوان نیروی مخرب محیط زیست و تنوع زیستی نگریسته شده و راهکارهای مختلفی به منظور رفع این چالش ها پیشنهاد شده است که یکی از مهمترین آنها توجه به تجارب وآموخته های مردم محلی و به کارگیری شیوه های سازگاربا محیط زیست در قالب دانش بومی آنها می باشد. دانش بومی دانشی است منطقه ای که در طول مدت زمان طولانی تجربه شده، با استفاده مکرر در طول زمان، آزموده و با شرایط، محیط و فرهنگ یک منطقه خاص تطابق یافته است. این دانش بر پایه تجربه استواراست و عمدتا سینه به سینه بصورت استاد-شاگردی انتقال یافته و کمتر به صورت مکتوب درآمده است. تجربه نشان می دهد که دانش بومی نه تنها با دانش رسمی تناقض و تعارض ندارد بلکه ویژگیهای متفاوت آن می تواند مکمل مناسبی برای دانش رسمی باشد. دانش و فن آوری های سنتی کشاورزی با دیدگاه کل نگر، نظام مند و اتکا به ابزار ساده تولید برای توسعه پایدار و حفاظت تنوع زیستی بسیارموثر و مفید تشخیص داده شده اند.