مروری بر انواع نگرش به طبیعت در شعر پارسی با رویکرد میزان بهره بردن از تنوع گونه ها در طبیعت

علی رغم اینکه ارتباط گسترده و تنگاتنگی از گذشته تا به امروز بین شاعران و طبیعت جریان داشته اما متاسفانه نگرش به طبیعت متنوع نیست. اگرچه شاعران همیشه مفاهیم ذهنی خویش را از با تصویرسازی و نمادپردازی از طبیعت به زیباترین نوع ممکن بیان کرده‌اند اما خود طبیعت در غالب آثار فاخر ادبی گویا در شعر نمودی ندارد. تنوع گونه‌ها و گستردگی وسیع جلوه‌های طبیعت چندان نتواسته آنطور که بایسته و شایسته است در ادبیات نمود یابد. البته این بدان معنا نیست که شاعران از طبیعت استفاده‌ای نبرده‌اند،بلکه با توجه به میل وافر شاعران به بهره بردن از مفاهیم طبیعت در شعر، اما تنوع نگرش و گونه های طبیعت در آثارشان چندان نمودی ندارد. نگارندگان در این پژوهش پس از تحلیل طبیعت محورانه، به ویژه با محوریت تنوع زیستی و گونه‌ها، شعرهای پارسی را با توجه به رویکردهای چون: یک) میزان استفاده از تنوع زیستی؛ دوم) میزان بهره بردن از انواع گونه ها؛ سوم) میزان توجه به اصل طبیعت محوری و توجه به خود طبیعت؛ چهارم) چگونگی بهره بردن از مفاهیم و گونه های زیستی و طبیعت در بیان مفاهیم ذهنی شاعر؛ واکاوی کرده و شعر پارسی را از منظر این رویکردها، به هفت نگرش کلی شامل (نگرش کلیشه ای به طبیعت؛ طبیعت ستایی؛ طبیعت نمادین ( اساطیری، دینی، سنبلیسم)؛ تنوع زیستی با کاربرد سنتی؛ تنوع زیستی با نگرش نوین؛ پیوند ناگسستنی شاعر با طبیعت؛ نگاه اعتراضی؛ تقسیم بندی و کرده اند. در این مقاله ضمن توضیح هرکدم از این نگرشها، چهار رویکرد مدنظر گرفته را هم در هفت نگرش، تطبیق و مقایسه شده اند. این پژوهش به روش کتابخانه ای و بصورت تحلیل محتوا در متن اشعار فاخر پارسی انجام شده است.