طراحی باغ موزه هنرهای فیروزه با رویکرد معماری زمینه گرا در تبریز

درچندین دهه اخیر، با غلبه پارادایم پایداری در معماری تاکید بیشتری برماهیت ارتباط معماری با طبیعت، در هر دو حوزه نظری و عملی بوده‌است. کنکاش برای تعریف مرز های شناختی و پدیداری معماری و طبیعت، همچنان تلاشی پویا و در حال تکوین است. طرح و پژوهش حاضر با رهیافت انتقادی به برخورد صوری با این ارتباط درتجارب معماری معاصر، سعی دارد با لحاظ داشتن جایگاه و اهمیت فرهنگی و اجتماعی از منظر پارادایم پایداری و بازشناخت ارزش های باغ ایرانی، به موضوع باغ موزه ایرانی، بپردازد. هدف اصلی این پژوهش، ارائه یک الگوی پیشنهادی از بنای میان افزا با رویکرد زمینه گرا در راستای حفظ ارزش های میراثی (مسجد کبود) و افزودن لایه معاصر، با بازنمون ارزش های تاریخی باغ شهر تبریز می‌باشد، با توجه به اینکه باغ موزه ها به مثابه بازتاب کننده اندیشه ها و ارزش های فرهنگی در یک شهر می‌توانند بستر مناسبی جهت بازتعریف پیوند انسان با طبیعت فراهم آورند. راهبرد طرح پژوهش حاضر، نظر به اتکا به گونه ای تفسیر و با توجه به نوع مستندات (شواهد زمینه ای) تفسیری-تاریخی است. نهایتاً، طرح حاضر می‌کوشد با بهره‌گیری از آثار فرهنگی و هنری به مثابه تجلّی شاخصه های فرهنگی در اذهان عمومی، در ارتقاء نگرش و درک محتوائی عموم از طبیعت و ارزش های تاریخی، راه‌گشا باشد.