تجلی آب در اشعار رمانتیک سهراب سپهری

سهراب سپهری، شاعر و نقاش ایرانی است که اشعارش از لحاظ لحن و جلوه های طبیعی، همچون تابلو نقاشی است. رودِ جاری، چشمه، کوزه، مرداب، گرداب، دریا و ... از متعلقات آب است که در شعر سهراب، جلب توجه می کنند. این کاربرد چشمگیر، تا حدود زیادی تحت تاثیر مکتب ادبی رمانتیک است. موضوع اصلی مکتب رمانتیک، اعتقاد به ارزش تجربه فردی است. در یک جمع بندی کلی ویژگی ها و مضمون های شاخص این سبک از این قبیل اند: بازگشت به طبیعت و عشق به منظره های بکر طبیعی، دلتنگی برای گذشته، مخالفت با خرد، عواطف و خیال پردازی و تکیه بر ضمیر ناخودآگاه (درونگری)، اشتیاق پر شور به نیروهای لگام گسیخته، تمایل شدید به آزادی. سپهری، تحت تاثیر مکتب ادبی رمانتیک، در پی یافتن راه حلی برای رهایی انسان از دغدغه های فردی و جمعی است و در این راستا، آب نقشی کلیدی دارد. او در عالَم شعر، بر بی کرانه دریا، عازم شهری است که دنیای دلخواه شاعر است. سرچشمه ی رود، را سرآغاز همه پاکی ها می داند. چشمه، شط و جویبار، تداعی گر گذشته ی شیرین شاعر است که همواره، در آرزوی بازگشت به آن است. همچنین قداست اسطوره ای آب در اشعار سهراب سپهری را می توان در توجه او به مکاتب عرفانی مشرق جستجو کرد. در این پژوهش کوشیده ایم نقش آب را در اشعار رمانتیک سپهری بررسی کنیم.