بازتاب واژه آب در ضرب المثل های عامیانه فارسی با محوریت آثار داستانی محمدعلی جمال زاده و سیمین دانشور

حرمت آب و نیاز انسان به آن در سراسر تاریخ و زندگی انسان نقش بسته است. شادمانی دسترسی به آب از دیرزمان، بخشی از شادی ها و جشن های پرخاطره ایرانی بوده است. آب یکی از مهم ترین عناصر و پدیده ها در زندگی بشر است که در تار و پود زندگی و افکار او رسوخ دارد. آب در فرهنگ و ادب ایرانی عنصری مقدس به شمار می رود. ضرب المثل ها به عنوان بخش مهمی از ادبیات شفاهی، بازگوکننده ی حکایت های پندآموز، افسانه ها و رویدادهای تاریخی هر قوم و گروهی هستند و بی شک جزئی از شناسنامه زبانی و فرهنگی هرملتی که سینه به سینه انتقال یافته اند. یکی از گونه های آن ضرب المثل های عامیانه است که در ادب داستانی معاصر بازتاب فراوانی دارد. مثل های عامیانه همواره در ادبیات یکی از ارکان مهم زبان هستند و در میان تمام ملت ها و فرهنگ ها وجود داشته و بسیاری از مفاهیم را در قالب کلماتی موجزتر بیان نموده و باعث می شود که شنونده به عمق مساله راه پیدا کند. در آثار داستانی محمدعلی جمال زاده و سیمین دانشور نیز مثل های عامیانه ای در مورد آب وجود دارد. ضرب المثل های مربوط به آب به خاطر روانی و آشنایی مخاطب در ذهن شنونده نقش می بندد. بنابراین پژوهش حاضر که به روش کتابخانه‎ای و بر مبنای توصیف و تحلیل انجام شده، برآن است به بررسی بازتاب واژه ی آب در ضرب المثل های عامیانه فارسی با محوریت آثار داستانی محمدعلی جمال زاده و سیمین دانشور بپردازد. نتیجه ی این پژوهش نشان می دهد که آب نقش واژه ای پرکاربرد را در ادبیات داستانی بخصوص در آثار محمدعلی جمال زاده و سیمین دانشور دارد.