استدلال از حیات بخشی آب به رستاخیزی در معاد

در آیاتی متعددی از قرآن کریم به نقش حیات بخش آب اشاره شده است. همچنین خداوند در آیه های (انعام: 99)( طه: 53) (طه: 54)( بقره: 164) (نحل: 65) به زنده شدن زمین مرده، پس از نزول باران اشاره داشته و به تفکر و تامل در آن فرا می خواند. این نقش حیات بخشی به اندازه ای مورد تاکید است که در آیاتی مانند آیه «وَ الَّذی نَزَّلَ مِنَ السَّماءِ ماءً بِقَدَرٍ فَاَنْشَرْنا بِهِ بَلْدَةً مَیْتاً کَذلِکَ تُخْرَجُونَ »(زخرف: 11) رستاخیز مردگان در قیامت همانند زنده و سرسبز شدن زمین پس از نزول باران معرفی شده است. این همانندی میان رستاخیز و رویش و حیات زمین در آیه های (فصلت: 39)، (روم: 24،25) نیز دیده می شود. علامه و برخی از مفسرین نگاه استدلالی به این آیه ها داشته اند. علامه این بیان از قرآن را استدلالی بر وجود رستاخیز می داند. در این پژوهش پس از تحلیل استدلال علامه نشان خواهیم داد که حیات بخشی به زمین مرده بمانند حیات بخشی به مردگان نیست بلکه اینجا صرفاً نوعی تشبیه و استعاره وجود دارد و نمی توان استدلالی برهانی بر این اساس ارائه داد.