بررسی رابطه بین سرمایه اجتماعی و سازگاری شغلی آموزگاران ابتدایی مناطق عشایر استان چهارمحال و بختیاری

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین سرمایه اجتماعی و سازگاری شغلی آموزگاران ابتدایی مناطق عشایر استان چهارمحال و بختیاری است. تحقیق حاضر به لحاظ هدف از نوع کاربردی بوده و به لحاظ طرح تحقیقی توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری شامل کلیه آموزگاران ابتدایی مناطق عشایر استان چهارمحال و بختیاری می باشد. حجم نمونه آماری با استفاده از فرمول کوکران 168 نفر انتخاب شد. ابزارهای اندازه گیری پژوهش از دو پرسشنامه استاندارد سرمایه اجتماعی بردبار (1391) و سازگاری شغلی پورکبیریان (1386) بود. پایایی پرسش‌نامه ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ، برای سرمایه اجتماعی(88/0)؛ سازگاری شغلی (83/0) تعیین شده که نشان‌دهندۀ پایایی مناسب ابزار اندازه گیری بود. پس از جمع‌ آوری داده‌ها، تجزیه و تحلیل آنها در دو سطح توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم افزار spss انجام گرفت. در سطح توصیفی از مشخصه‌های آماری نظیر فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار و در سطح استنباطی متناسب با سطح داده‌ها و فرضیه‌ها نیز از آزمون‌های آماری t و آزمون ضریب همبستگی استفاده گردید. نتایج آزمون ضریب همبستگی نشان داد که بین سرمایه اجتماعی و سازگاری شغلی آموزگاران ابتدایی مناطق عشایر استان چهارمحال و بختیاری رابطه وجود دارد (05/0>p). بین مولفه های سرمایه اجتماعی و سازگاری شغلی آموزگاران ابتدایی مناطق عشایر استان چهارمحال و بختیاری رابطه وجود دارد (05/0>p). بین مولفه های سازگاری شغلی و سرمایه اجتماعی آموزگاران ابتدایی مناطق عشایر استان چهارمحال و بختیاری رابطه وجود دارد (05/0>p). نتایج آزمون t نیز نشان داد که میزان سرمایه اجتماعی و ابعاد آن در آموزگاران ابتدایی مناطق عشایر استان چهارمحال و بختیاری از میانگین فرضی بالاتر بوده است (05/0>p). میزان سازگاری شغلی و ابعاد آن در آموزگاران ابتدایی مناطق عشایر استان چهارمحال و بختیاری از میانگین فرضی بالاتر بوده است (05/0>p).