بررسی اقلیم‌شناسی دمای کمینه و بیشینه سطح زمین زمستانه ایران

دمای سطح زمین یکی از مهم‌ترین پارامترهای موثر بر میزان تبخیر و تعرق، ذوب برف، بیلان انرژی و همچنین یکی از پارامترهای ورودی مهم در مدل‌های جوی، هیدرولوژیکی و غیره است. در این پژوهش میانگین دمای کمینه و بیشینه سطح زمین زمستانه(ماه‌های دسامبر تا فوریه) در طی یک دوره بلند مدت 40 ساله(2020 1981) مورد بررسی قرار گرفته است. داده‌های دمای سطح زمین مورد نظر با تفکیک مکانی 1/0 درجه در 1/0 درجه قوسی از مرکز اروپایی پیش‌بینی میان مدت جوی در پهنه کشور اخذ و نقشه‌های مورد نظر ترسیم گردید. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که در طی ماه‌های دسامبر تا فوریه، کمینه دمای سطح زمین در ساعت 30/3 به وقت محلی در ارتفاعات البرز مرکزی و زاگرس مرکزی قابل مشاهده است که در حدود 19- تا 21- درجه سانتی‌گراد است؛ در مقابل در همین زمان، دمای سطح زمین سواحل جنوب شرقی کشور، در حدود 9 تا 14 درجه سانتی‌گراد تجربه شده است. به طور کلی کمینه دمای سطح زمین در بیشتر مناطق مختلف، شمال، شمال غرب، غرب، ارتفاعات ایران مرکزی و شمال شرق کشور در حدود 7- تا 20- درجه سانتی‌گراد قابل مشاهده است؛ در مقابل بیشینه دمای سطح زمین در بیشتر مناطق فوق‌الذکر در حدود 10- تا 8 درجه‌سانتی گراد تجربه شده است. بیشینه دمای سطح زمین در طی سه ماه فوق‌الذکر در ساعت 30/12 به وقت محلی در حدود 33 تا 40 درجه سانتی‌گراد و در جنوب شرق کشور تجربه شده است. بیشینه دمای سطح زمین در بیشتر مناطق جنوبی، مرکز و شرق کشور در سه ماهه فوق‌الذکر، در حدود 18 تا 36 درجه سانتی‌گراد تجربه شده است.