مشکلات حفاری در سازند گچساران

سازند گچساران مهمترین پوش سنگ ذخایر هیدروکربنی ایران می باشد. این سازند حاصل رسوبگذاری در حوضه های نیمه بسته ای است که در اثر فاز های کوهزایی اواخر آکیتانین در حوضه پیش بوم زاگرس تشکیل شده اند (bahroudi & koyi, 2004 – tuker, 1999). روند این سازند بر اساس نقشه های هم ضخامت، جنوب خاوری - شمال باختری است ولی در پس خشکی بندر عباس متاثر از گسله میناب روند شمالی- جنوبی داشته و در مرز ایران و عراق و شمال کرمانشاه و در جنوب کوه های توروس روند خاوری- باختری دارد-(bahroydi et al., 2011- kashfi, 1980) در اغلب نواحی زاگرس این سازند بر روی سازند آسماری و در زیر سازند آغاجاری قرار می گیرد. در حوالی جزیره قشم مرز زیرین این سازند با سازند پابده واضع و مشخص می باشد در این محل سن بخش زیرین سازند گچساران تا الیگوسن پسین می رسد (مطیعی، 1372). به علت خواص پلاستیکی نهشته های تبخیری این سازند (رحمانی، 1389). در حوضه فارس این سازند را به سه بخش چهل و چمبه (به سن الیگوسن) و مول به سن میوسن تفکیک کردند. در فرورفتگی دزفول این سازند به هفت پاره سازند تفکیک می گردد. هدف این نوشته مطالعه سنگ چینه نگاری و زیست چینه نگاری سازند گچساران در شمال خاوری شهرستان دهلران (تاقدیس سیاه کوه در جنوبی ترین بخش حوضه لرستان می باشد.سازند گچساران دارای هفت لایه است که هر لایه شامل چندین زیرلایه نیز است. ساختار لایه ها از نظر لیتولوژیکی از نمک، آنیدریت، سنگ آهک، دولومیت و زیر لایه هایی از مارنهای مختلف تشکیل شده است. وجود مارنها و خصوصا نمک در ساختار لایه ها باعث ایجاد توده های نیمه جامد بسیار نرم پیشرونده با قابلیت سیالیت شده است.