تجربۀ صمیمیت در موقعیت قرنطینگی(مورد مطالعه شهروندان استان گیلان)

صمیمیت یک مسئله فرهنگی است و یکی از مفاهیم کلیدی و گسترده در روابط و تعاملات میان افراد، خانواده و دوستان است. این مفهوم در ایام قرنطینه و شیوع بیماری کرونا که امکان تعامل و همدلی میان افراد جامعه را محدود نموده، بیشتر مورد توجه روانشناسان و جامعه شناسان قرار گرفته است. هدف اصلی این تحقیق، مطالعۀ کیفی تجربۀ صمیمیت و پیوندهای اجتماعی در دوران کرونا و موقعیت قرنطینگی است. مطالعه با تکیه بر روش کیفی و از طریق مصاحبه های نیمه ساخت یافته انجام شده است. با توجه به منطق اشباع نظری، با ٤٠ نفر از شهروندان استان گیلان(٢٠ نفر از زنان و ٢٠ نفر از مردان) به صورت فردی مصاحبه صورت گرفت. سپس، مصاحبه ها پس از تقریر به شیوۀ تحلیل مضمون بررسی شدند. یافته های تحقیق نشان داد، در شرایط قرنطینگی طبقه پایین از پیوند اجتماعی ضعیف تر و طبقات متوسط و بالا از پیوند اجتماعی قوی تری برخوردار بوده است. هم-چنین، کشاکش سوژه های قرنطینه کم تر جنبۀ منفی و خشونت آمیز بلکه بیشتر مثبت، محبت ورزانه و در جهت حفظ نظم ناشی از بلبشوی کرونا بوده است. افراد برای حفظ سلامت در پیوند با دیگران در رعایت پروتکل های بهداشتی به جدال پرداخته اند. این جدال بر سر منافع مادی یا بر موقعیت های اجتماعی و فکری نیست بلکه جنگ و نزاع فرد هم برای خود و هم برای دیگری است. همچنین، ترس از مرگ دوستان، نزدیکان و دیگران فرد را در موقعیت هراس انگیزی قرار داده است، این امر سبب شده که افراد بیشتر نسبت به هم احساس مسئولیت کنند و این امر در برخی مواقع به کشمکش دوستانه بین افراد خانواده منجر شده است. یافته های تحقیق نیز در سه سنخ صمیمیت محبت آمیز، سنخ خنثی و سنخ جدال(محبت ورزانه و کین توزانه) قرار دارند.