کاربرد فقهی و حقوقی قاعده تحذیر در رفع مسئولیت مدنی ناقلان بیماری کووید- 19

قاعده تحذیر یکی از قاعده های فقهی کاربردی در مقابله با بیماری کرونا است.به موجب این قاعده هرگاه فردی قبل از انجام دادن کارى به سایرین هشدار دهد ولی شنونده به هشدار وی توجه نکند و خسارتی وارد آید،هشداردهنده مسئولیتى نخواهد داشت.سوالیکه مطرح می شود،این است که تحذیر دولت در زمینه جلوگیری از انتقال بیماری کرونا، چه تاثیری بر مسئولیت مدنی زیان رساننده(بیمار یا ناقل) دارد؟مخاطب تحذیر در جامعه،شخص در معرض زیان(زیاندیده) و شخص عامل زیان(زیان رساننده) است.به موجب این قاعده عامل زیان(شخص بیمار یا ناقل) درصورت آگاهی نسبت به بیماری خود نمی تواند به استناد تحذیر دولت،خود را از مسئولیت درقبال زیاندیده بری بداند.همچنین به دلیل ارتباط قاعده تحذیر و اقدام،فردی(زیان دیده) که برخلاف هشدار از محیط های آلوده اجتناب نکند و درواقع به زیان خود اقدام کند و خود را در معرض بیماری قرار دهد،طبق قاعده تحذیر، به او جبران خسارت تعلق نمیگیرد و هشداردهنده ضامن نیست.