رباعیات خیام، تجلی هنر دیونیزوسی

نیچه در کتاب تولد تراژدی بین دو نوع هنر آپولونی و دیونزیایی تمایز قایل می شود. با وجود تفاوت این دو نوع هنر، هر دو به دنبال ادامه لذت های موجود در برابر درد و رنج حاصل از ترس از نیستی هستند و در نتیجه وجود را قابل تحمل می کنند. در هنر آپولونی که نیچه آن را با رویایی که هنرمند می سازد ، با تخیل، خود را به یک حقیقت برتر ، و حتی بر خلاف طبیعت ، یک تصویر الهی ، با شکوه ، تزلزل ناپذیر و قهرمانانه مطابقت می دهد که حتی می تواند بر مرگ غلبه کند ، و هنر دیونیزیایی، مبتنی بر وحشت بر هم زدن اصل فردیت و بازگشت به ناخودآگاهی اولیه و مطابقت نیچه با مستی است ، این هنرمند تلاش می کند فراتر از نابودی کامل خود باشد و نگرانی های بودن یا نبودن را فراموش کند. بر این اساس ، ادبیات هر ملت جلوه ای از این دوگانه گرایی آپولونی / دیونزیایی یا ترکیبی از این دو است. در ادبیات فارسی رباعیات خیام ، جلوه ای چشمگیر از هنر دیونیزیایی است که همیشه مخاطب را به جستجوی خوشبختی و پناه بردن به ناخودآگاه و مستی دعوت می کند ، که این شباهتی به تجربه گسیختگی در اصل فردیت و بازگشت به مرحله وحدت موجود است

Khayyam's Rubaiyat, the manifestation of the Dionysian Art

Nietzsche in The Birth of Tragedy distinguishes between the two types of Apollonian and Dionysian art that, despite their contradictions, both seek to continue the pleasures of existence in the face of the pain and suffering caused by fear of nothingness and thereby make existence tolerable. In Apollonian art that Nietzsche matches it with the dream the artist makes, with his imagination, a higher truth, and even Contrary to nature, a divine, glorious, unshakable and heroic image that can even be overcome death, or proudly cross the bridge of death and become immortal. And in the Dionysian Art based on the horror of disrupting the principle of individuality and returning to the initial unconsciousness, and Nietzsche matching it with drunkenness, the artist strives to go beyond the complete vanishing of self and forgetting the worries of to be or not to be. For this reason, it is associated with the experience of drunkenness and unconsciousness and trance. This Dionysian experience, which is always accompanied by happiness, gives people a sense of temporary release from the fear of deterioration and even integration with the mysterious unity of existence, by returning to the pre-individual stage of freedom.According to this, the literature of each nation is a manifestation of this Apollonian / Dionysian dualism or a combination of the two. In the Persian literature of Khayyam's quatrains, it is a remarkable manifestation of the Dionysian Art that always invites the audience to seek happiness and refuge in the unconscious and drunkenness, which is a resemblance to the experience of rupturing in the principle of individuality and returning to the pre-existent unity stage