فراتحلیل: ارتباط برنامه‌ریزی مسکن و طرح‌ های توسعه شهری ایران

در جوامع امروزی عواملی مانند صنعتی شدن، توسعه تکنولوژی، گسترش اقتصاد، سرمایه‌گذاری و توسعه ارتباطات چارچوب نمادین زندگی افراد را دگرگون کرده‌اند. در چنین شرایطی افراد به هویت نیاز دارند، از طریق هویت می‌توان پیچیدگی و سرعت تغییرات اجتماعی را کاست و به انسان توانایی این را بخشید که نظمی نسبی در زندگی خود و اطرافیان ایجاد کند. در این پژوهش محقق طراحی مدلی درصدد متشکل از دگردیسی هویت اجتماعی عوامل موثر بر زنان ‌و ‌کشف ‌روابط‌ ساختاری ‌همچنین ‌میان ‌آن عوامل ‌با ‌استفاده ‌از ‌‌مدل‌سازی‌ ساختاری ‌تفسیری روش ‌فراگیر است. ‌پژوهش ‌حاضر ‌توصیفی ‌از ‌نوع - تحلیلی‌ است،‌ جامعه ‌موردمطالعه تحقیق،‌ ‌خبرگان ‌دانشگاهی هستند. ‌بر این اساس،‌ 24 نفر هیئت‌علمی، فارغ‌التحصیلان دکترا و دانشجویان دکترا در رشته جامعه‌شناسی و روانشناسی به‌صورت ‌هدفمند ‌قضاوتی ‌انتخاب ‌شدند. مدل‌ طراحی‌شده‌ حاوی‌ 11 عامل آگاهی زنان از موقعیت خود در جامعه، هویت‌های متضاد، گرایش به برابری زن و مرد، گرایش به زندگی فردی، دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی، رواج باورهای کلیشه‌ای، دشواری هماهنگی نقش‌های سنتی با جدید، فضاهای دوستی، دگرگونی نسلی، بازاندیشی در هویت، مدرنیته، عدم انسجام هویت هستند. از‌ میان گروه موانع ‌موردبررسی، ‌ دشواری هماهنگی نقش‌ها سنتی با جدید، بازاندیشی در هویت فرهنگی، رواج کلیشه‌ای جنسیتی، هویت‌های متعارض ‌به‌عنوان عامل روبنایی ‌شکل‌گیری‌ دگردیسی هویت اجتماعی مردان شکل ‌ داده شده‌ است‌ که ‌به‌ ایجاد‌ آگاهی زنان از موقعیت خود در جامعه، گرایش به برابری زن و مرد، دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی، عدم انسجام هویت، مدرنیته، فضای دوستی در‌ ساختار مزبور ‌منجر‌ می‌شود.‌ درنهایت دگرگونی نسلی پیامد ‌نهایی ‌آن ‌خواهد ‌بود.‌

meta-analysis: the relationship between housing planning and urban development plans in iran

the legal framework governing interventions in the provision of suitable housing in the cities of iran is rooted in development plans, which, at various scales (national to local), are expected to systematically and integratively incorporate policies for ensuring adequate housing. these plans, underpinned by the rule of law, are intended to guarantee the execution of housing policies. this study employs a narrative review with a critical lens to explore the nature and extent of the relationship between housing planning, policymaking, and development plans in research conducted on iranian cities. an analysis of 27 selected scholarly articles reveals several critical findings. first, there is a limited understanding of the concept of suitable housing within the reviewed research. second, the methodologies employed are predominantly quantitative, relying on technocratic perspectives, which fail to capture the multifaceted realities of housing conditions. third, an overwhelming focus on metropolitan areas—particularly tehran—and a restricted temporal scope confined to the past decade highlight a neglect of other spatial and temporal dimensions across the country. lastly, the studies exhibit a lack of attention to macro-structural factors, particularly those related to the political economy of space, which significantly influence housing provision and policy.