سنجش سطح پایداری محلات ارگانیک و برنامه ریزی شده با استفاده از شاخص های اسکان سازمان ملل (مطالعه موردی: محلات نوغان و سجاد مشهد)

برنامه اسکان بشر سازمان ملل متحد (un-habitat)، رویکرد جدیدی، در تصحیح نظریه برنامه‌ریزی شهری پایدار پیشنهاد می‌کند؛ هدف این رویکرد برای کمک به ایجاد یک رابطه پایدار بین ساکنان و فضای شهری و افزایش ارزش زمین شهری می‌باشد. این رویکرد بر 5 اصل استوار است که از 3 ویژگی کلیدی شهرها و محلات پایدار؛ فشردگی، یکپارچگی و اتصال حمایت می‌کند. این پژوهش با توجه به اهمیت مفهوم پایداری، خصوصاً در مقیاس محلی، به مقایسه تطبیقی سنجش میزان پایداری محلات ارگانیک و برنامه‌ریزی‌ شده، با استفاده از شاخص‌های معرفی‌ شده در برنامه اسکان بشر سازمان ملل متحد با مطالعه موردی محلات سجاد و نوغان شهر مشهد می‌پردازد. این تحقیق از نوع تحقیقات کاربردی، از نظر ماهیت توصیفی - تحلیلی و از نظر روش کمّی و کیفی است. در جمع‌آوری داده‌ها از شیوه‌های مختلف مصاحبه، مشاهده و نیز برداشت میدانی استفاده‌ شده است. داده‌ها نیز بر اساس تحلیل شاخص‌های کمّی معرفی ‌شده و نیز نقشه‌های توصیفی- تحلیلی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته‌ شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد که بر اساس شاخص‌های پایداری (فضای مناسب برای خیابان، تراکم بالا، کاربری مختلط، اختلاط اجتماعی، محدود کردن استفاده تخصصی از زمین و دسترسی)، محله جدید سجاد بر اساس شاخص‌های فضای مناسب برای خیابان و یک شبکه خیابانی کارآمد، اختلاط اجتماعی و نیز دسترسی به خدمات در وضعیت مطلوب‌تری در مقایسه با محله قدیم نوغان قرار دارد.

Assessing the Sustainability Level of Organic and Planned Neighborhoods Using UN-HABITAT Indicators(Case Study: Noghan and Sajad Neighborhoods of Mashhad)

The United Nations Human Settlements Programme (UN-HABITAT) proposes a new approach to correcting the theory of sustainable urban planning. The purpose of this approach was to help create a lasting relationship between residents and urban space and increase the value of urban land. This approach is based on 5 principles, which are 3 key features of cities and sustainable neighborhoods; supports compactness, integrity and connectivity.  Due to the importance of the concept of sustainability, especially at the local scale, this study pays a comparative comparison of measuring the sustainability of organic and planned neighborhoods by using the indicators introduced in the United Nations Human Settlements Programme with a case study of Sajad and Noghan neighborhoods in Mashhad. This research is a type of applied research, in terms of descriptive-analytical nature and in terms of quantitative and qualitative methods. In data collection, various methods of interview, observation and field survey have been used. The data have been introduced based on the analysis of quantitative indicators and descriptive-analytical maps. Findings show that based on sustainability indicators (suitable space for street, high density, mixed use, social mixing, limiting specialized land use and access), new neighborhood of Sajad based on indicators of suitable space for street and a street network efficient, social mixing and access to services are in a better position compared to the old neighborhood of Noghan.