توانمندسازی سکونتگاه های غیررسمی با گذر از رویکرد نیازمبنا به دارایی مبنا؛ (موردکاوی محله فرحزاد تهران)

رویکردهای ساماندهی اسکان‍های غیررسمی بر نیازهای سکونت گاه‍ها، یعنی تفکر تامین نیاز و خدمات متمرکز بوده و توجه کمتری به سرمایهه ها و توانمندی‍های ساکنان این سکونت‍گاه‍ ها شده است. لذا رویکردهای توسعه مبتنی بر اجتماعات محلی در بین برنامه ریزان رواج یافته است. در سیاست توسعه دارایی مبنا، توسعه بر پایه سرمایه‍های محلی و با کمترین دخالت‍های دولت صورت می‍گیرد. لذا هدف مقاله واکاوی رویکرد توسعه دارایی‍مبنا به منظور ساماندهی سکونت‍گاه‍های غیررسمی با انتخاب اسکان غیررسمی محله فرحزاد در شمال غرب تهران است. این پژوهش با رویکرد ترکیبی (کمی کیفی)، به لحاظ ماهیت در دسته پژوهش های توصیفی ‍تحلیلی قرار می‍گیرد. به منظور برداشت دارایی های محله فرحزاد از روش مطالعه اسناد، پیمایش‍های میدانی و مصاحبه های نیمه ساختار یافته با کنشگران محلی و ساکنین استفاده شده است. تعداد 93 خانوار برای پرسشنامه و مصاحبه به‍طور تصادفی انتخاب‍شده‍اند و تحلیل داده‍ها با روش تحلیل محتوا انجام گرفته است. نتایج نشان می‍دهد وجود شبکه های نسبتاً قدرتمند غیررسمی بین نهادهای مردمی فعال، نهادهای مذهبی و ساکنان و قومیت‍ها، سرمایه اجتماعی بالا و روددره فرحزاد و سرمایه‍ های کالبدی محله از دارایی‍ های این محدوده هستند. متناسب با دارایی های مطالعه و احصا شده، برنامه ‍ای اولویت دار و نهادهای مجری مشخص شده اند تا با اجرای برنامه ها بهبود شرایط زیست و معیشت و کاهش آسیب های اجتماعی در محله فرحزاد محقق گردد.

The empowerment of informal settlements ‎by Moving from the need-based to asset-based approach;‎‎(case study of Farahzad, one of the Tehran’s neighborhoods)‎

Along with the evolution of the empowerment approach and the expansion of communitybased policies, ‎the development of local communities and informal settlements has shifted to assetbased rather than the ‎needbased approach. The community development according to this approaches which is known as “Asset ‎Based Community Development” (ABCD), mostly focuses on the assets and capabilities of the ‎community, including physical, social and economic resources. This is to get people out of the cycle of ‎poverty and need and to promote their human and social dignity.‎Informal settlements, despite the dominant view about their problems and anomalies, are home to a ‎section of society who do not have enough power and courage to join the city’s socioeconomic body. ‎Farahzad, one of the Tehran’s informal neighborhood was selected as a case of study and we intend to ‎explore the underlying asset development policy for organizing informal settlements. ‎The methodology of this study is a combination of quantitative and qualitative methods and it can be put ‎in the category of descriptiveanalytical researches. 93 households were selected as the sample and ‎statistical analysis including acceptable test were applied. This study showed that the social capital can be ‎considered as of the important assets in Farahzad neighborhood. This advantageous asset can be better ‎addressed by these factors: sense of belonging, social cohesion, participation and collective action. The ‎networks of community relations were also evaluated and analyzed, which evidenced the stronger inter‎ethnic relations than interethnics, as well as the strong connections of the NGO’s with ethnicity.‎